मला आर्याच्या घरचा लॅन्डलाईन नंबर माहित नव्हता. तो माहित असण्याची कधी गरजच पडली नव्हती. आम्ही दोघे नेहमीच मोबाईलवर बोलायचो. मी तिला एकदा लॅन्डलाईन नंबर विचारला होता पण तिने सांगितलेल्या माहितीवरून मी पुन्हा विचारण्याच्या भानगडीत पडलो नव्हतो. हॉलमध्ये जिथे लॅन्डलाईन फोन ठेवलेला असायचा तिथेच अंकल नेहमी बसलेले असायचे. बसण्यासाठी हॉल ही त्यांची आवडती जागा होती. आर्याची आई खूप प्रेमळ असली तरीही अंकलची नको ती रिस्क घ्यायच्या भानगडीत मी पुन्हा पडलोच नाही.

इन्स्पेक्टर वागळेंच्या कॉलनंतर लगेचच तसल्या रात्री मी बाईक काढून तिच्या घरी निघालो. याआधी दोन तीनवेळा तिच्या घरी गेलो असल्यामुळे पत्ता शोधण्यासाठी मला खूप त्रास घ्यावा लागला नाही. अर्थातच बंगल्याचे मेन गेट बंद होते. बाईक पार्क करून मी गेटजवळ आलो आणि आर्याच्या नावाने खूप हाका मारल्या पण आत काहीही हालचाल झाली नाही की कुठली लाईट लागल्याचेही दिसले नाही. एकतर त्या धक्क्यात तिचे नाव उच्चारणेही मला जड जात होते. खूप सारे हुंदके गळ्याशी येऊन थांबले होते. डोळ्यांतून एवढे पाणी वाहून गेले होते की ते जवळजवळ आटून गेले होते. तरीही मी हाका मारणे चालूच ठेवले पण काही उपयोग झाला नाही. शेवटी झोपेतून कोण उठत नाही म्हणून मी गेटवरून चढून आत जाण्याच्या विचारात होतो तेवढ्यात हॉलमधली लाईट लागल्याचे दिसले. हॉलचा दरवाजा उघडून अंकल गेटकडे बाहेर आले. एवढ्या रात्री मी का त्यांच्याकडे कुठल्या अर्जंसीने आलोय हे त्यांना समजले नसले तरीही एवढ्या ऑड वेळेमुळे ते हैराण झालेले त्यांच्या नजरेतून समजत होते. त्यांनी गेट उघडून मला आत घेतले.

“काय झाले समीर? सारे काही ठीक आहे ना? तू टूरवर गेला होतास ना?”
“हो. थोड्या वेळापूवीच परत आलो.”
“आर्या पुण्याला गेलीय. सकाळी येईल ती.”
“मला माहित आहे पण…” म्हणून मी थोडा अडखळलो.
“पण काय समीर?”
“ती आता कधीच नाही येणार …अंकल.”
“काय?”
“हो! आत्ताच मला लोणावळ्यावरून इन्स्पेेक्टर वागळेंचा कॉल आला होता.”
“तू काय म्हणतोयस मला काहीही समजत नाही समीर, मला जरा शांतपणे सांगतोस का प्लीज?”

मी आजुबाजूला आंटी नाहीयेत याची खात्री करून घेतली. अपघाताच्या बातमीपेक्षा आर्याबद्दल मी काय सांगू ते मला समजत नव्हते. तरीही मी अडखळत सुरवात केली, “आर्या आणि करिश्मा पुण्यावरून कारने परत येत होत्या. त्यांचा अॅक्सिडेंट झालाय असा कॉल होता इन्स्पेक्टर वागळेंचा.”
“आर्या कशी आहे मग?”

मी मान खाली घालून गप्प राहिलो.

“समीर गप्प का आहेस तू? काय आहे ते खरे सांग.”
“त्यांनी सांगितलेय, आर्या आपल्यात नाहीये. आपल्याला लगेच निघावे लागेल लोणावळ्याला.”

मी आर्याबद्दल एवढे स्पष्ट सांगितल्यावर अंकल धक्क्याने तिथेच पायर्‍यांवर खाली बसले. बराचवेळ ते काहीच बोलले नाहीत. मी त्यांच्या बाजूला जाऊन बसलो आणि एकाएकी माझाच बांध फुटला. डोळ्यांतून पुन्हा पाणी सुरु झाले. त्यांनीही मला घट्ट मिठी मारली आणि मग त्यांचा हुंदका अनावर झाला. ते खूप भावूक झाले होते. भावनांचा आवेग ओसरल्यावर ते शांत झाले आणि यातले काहीही आंटीला सांगू नकोस असे त्यांनी मला बजावले.

लोणावळ्याला पोहोचायला आम्हांला दोन तास लागले. वेळ वाचावा म्हणून मी अंकलना टॅक्सीनेच पोलिस स्टेशनला जायला सांगितले आणि मी रिक्षाने इन्स्पेक्टर वागळेंनी दिलेल्या हॉस्पिटलच्या पत्त्यावर निघालो. एकेक मिनीट मला युगासारखा वाटत होता. तरीही तिथे पोहोचायला मला पंधरा मिनीटे लागली. धावतच रिसेप्शनवर गेलो आणि करिश्मा नेमकी कुठे आहे ते विचारले.

“वॉर्ड नंबर पाच. ती झोपली असेल तर तिच्याशी जास्त बोलू नका.”
“ओके अॅन्ड थँक्यू.”
“बाय द वे कोण आहात तुम्ही?”
“तिचा मित्र.”
“आणि घरचे कोण आलेय का?”
“ऑन द वे आहेत ते.” करिश्माच्या घरचे नेमके कुठे होते ते मला माहित नव्हते. त्यांना ही बातमी तरी समजली आहे की नाही याचीही मला कल्पना नव्हती, “वॉर्ड नंबर पाच कुठे आहे नक्की?”
“लेफ्ट घेतला की सरळ जा. उजव्या हाताला पाच नंबर लिहीला आहे तो वॉर्ड.”

मी तिने दिलेल्या सुचनांचे पालन करून पाच नंबरच्या वार्डात घुसलो. माझी नजर करिश्माला शोधायला भिरभिरत होती. मला तिला भेटून खूप काही विचारायचे होते. माझ्याशी बोलण्याइतपत ती सुखरुप असावी अशी मी देवाकडे प्रार्थना करत होतो. डोक्यात असंख्य विचारांचे वादळ घेऊन मी घाईघाईने एकामागून एक बेड चेक करत पुढे जात होतो. शेवटच्या बेडला लावलेला मोरपंखी रंगाचा पडदा बाजूला करून तिथल्या बेडवर झोपेत असलेल्या मुलीवर माझी नजर पडली आणि मला खरोखरची चक्कर आली. अपघातात वाचलेली करिश्मा नसून आर्या होती हे समजल्यावर डोळ्यांतून घळघळ पाणी वाहू लागले. तिला वाचवल्याबद्दल देवाचे आभार कसे मानावेत ते मला कळेना.

मी धावत तिच्याजवळ जाऊन पुन्हा एकदा ती आर्याच असल्याची खात्री करून घेतली. डोळे मिटून ती शांत झोपेत असल्यासारखी वाटत होती. तिथे असलेले स्टूल ओढून मी तिच्या बेडच्या बाजूलाच बसलो आणि हळूच तिच्या हातावर हात ठेवला. तिला स्पर्शाची जाणीव झाली असावी कारण तिने खूप प्रयासाने डोळे उघडले. मला पाहताच तिच्या डोळ्यांतून घळकन अश्रू ओघळले. तिच्या डोळ्यांतले तेज कुठेतरी हरवल्यासारखे वाटत होते. एका धक्क्याने ती खूपच थकलेली वाटत होती. मी तिच्या हातावर हात ठेऊन उबदार स्पर्शाची जाणीव करून देत तू अजिबात काळजी करू नकोस आम्ही सर्वजण तुझ्याबरोबर आहोत हे नजरेनेच सांगितले.

तिला बोलायला बहूतेक खूप त्रास होत असावा, “कधी आलास तू टूरवरून परत?”
“साडेबाराला.”
“कशी झाली तुझी टूर?”
“तू वेडी आहेस का? हॉस्पिटलच्या बेडवर आहेस आणि मला टूरबद्दल विचारते आहेस?”
“अरे तू किती डेडिकेशनने काम करतोस, म्हणून मी विचारले.”
“पण मला स्वत:ची काळजी घ्यायला लावून तू हे काय करून बसली आहेस?”
“नो क्राईंग.” माझे भरत असलेले डोळे तिला लगेच जाणवले.
“मला एक सांग, एवढ्या रात्री पुण्यावरून निघायची काय गरज होती? सकाळपर्यंत वाट पाहू शकत नव्हतीस?”
“नाही ना. मग कशाला? मी तुला खूप मिस करत होते.”

ती खरे बोलत होती त्याने मला खूप हेलावून आले. तिला एकदा भेटावेसे वाटले की काही जरी झाले तरी ती मला भेटायचीच. मग वेळ काळ याचे तिला भान नसायचे. तिच्या हाताच्या तळव्याचे मी चुंबन घेतले. बेधुंद करणारा तिच्या शरीराचा तोच सुगंध आला जो मला नेहमी वेडा करायचा. तिला घट्ट मिठीत घेऊन ती ठीक आहे याची मला खात्री करायची होती पण मला माहित होते, ती ठीक नव्हती.

“समीर, मला एक गाणे ऐकायचे आहे.”
“कोणते?”
“गाना अॅप उघड ना, मग सांगते.”
मी मोबाईलवर गाना अॅप उघडले आणि याक्षणाला ती नेमके कोणते गाणे सांगतेय याची वाट पाहू लागलो.
“लग जा गले…लाव ना.”
“आर्या नको ना प्लीज…तुला माहित आहे, मला या क्षणाला हे गाणे नाही ऐकायचेय.”
“अरे पण माझे खूप आवडते आहे ते. प्लीज ऐकू या ना एकत्र आपण. ते अगदी बरोबर आहे या वेळेसाठी.”

मी गाणेे प्ले केले. लताच्या आवाजातले ते गाणे खूप इमोशनल आहे ते मला ठाऊक होते आणि तिच्याबरोबर हॉस्पिटलमध्ये असताना या क्षणाला तर ते ऐकण्याची माझी अजिबात इच्छा नव्हती.

लग जा गले की फिर ये हसीं रात हो ना हो 
शायद फिर इस जनम में मुलाकात हो ना हो
लग जा गले…
हमको मिली हैं आज ये घडियाँ नसीब से
जी भर के देख लिजिए हमको करीब से
फिर आपके नसीब में ये बात हो ना हो
शायद फिर इस जनम में मुलाकात हो ना हो
लग जा गले…

लता खूप आर्ततेने गात होती आणि मी खूप भावनिक झालोय हे तिच्या लक्षात आल्यावर तिने माझा हात हातात घेतला आणि माझ्या डोळ्यांत नजर रोखली. तिच्या बोटांत बोटे लॉक करत आमच्या दोघांचेही कान पुढच्या ओळी ऐकायला आतूर झाले. का कोण जाणे हे गाणे फक्त आता आम्ही ज्या प्रसंगातून जात होतो त्यासाठीच लिहीले गेले आहे असे मला वाटत होते पण त्याचा खरा अर्थ लक्षात आल्यावर तसे काही आमच्या आयुष्यात घडायला नको असे मनोमन वाटत होते.

पास आईये की हम नहीं आयेंगे बार बार 
बाहें गले मे डालके हम रो ले जार जार
आखों से फिर ये प्यार की बरसात हो ना हो
शायद फिर इस जनम में मुलाकात हो ना हो
लग जा गले…

गाणे संपल्यावर आम्ही बराच वेळ गप्प होतो. दोघांच्याही नजरा मात्र बोलत होत्या. सरळ आनंदी आयुष्य चाललेले असताना आम्हांला मध्येच या अशा वळणावर यावे लागेल असे कधीही वाटले नव्हते. या विचारात असतानाच हळूच तिने विचारले, “मला एक प्रॉमिस करशील?”
“नो. हॉस्पिटलमध्ये नो प्रॉमिसेस. त्यासाठी सीसीडी, मॅक्डी, आणि तिथल्या तुझ्या फेवरेट फ्राईज असे खूप बहाणे आहेत.”
“मला नाही वाटत.”
“काय?”
“आता मी पुन्हा इथून बाहेर पडू शकेन.”
“वेड्यासारखे काहीही बोलू नकोस.”
“तूला माहित आहे, मी वेडी नाहीये.”
“हो. माहित आहे. तू खूप हुशार मुलगी आहेस पण तू इथून बाहेर पडल्यावर आपण खूप सारी प्रॉमिसेस करुयात.”
“नाही. मला आत्ताच हवे आहे.”
“नाही.”
“कदाचित ही माझी शेवटची इच्छा असेल.”

मला माझ्या डोळ्यांतून गळणारे पाणी टिपायला दुसर्‍या बाजूस वळावे लागले.

“आर्या प्लीज नको ना असे बोलूस यार.”
“मग ऐक ना माझे प्लीज.”
“सांग…”
“तू दुसरी मुलगी शोध.”
“चूप्प बस. मी तुला सोडणार नाहीये.”
“अजूनही जीव अडकलाय माझ्यात?”
“आयुष्याच्या शेवटपर्यंत अडकलेला असेल. आणि भर रस्त्यातल्या चौकात कुणीतरी अंगठी बोटात घालून मला आयुष्यभरासाठी बुक केलेय याची जाणीव आहे मला. ते कसा विसरेन मी?”
“पण त्यावेळची परिस्थिती वेगळी होती, आता मला खरोखर नाही वाटत माझ्याकडे जास्त वेळ आहे म्हणून.”
“काहीही बोलू नकोस.”
“पण मी खरे तेच बोलतीये.”
“आर्या तू स्वप्न आहेस माझे.”
“आणि तू माझे होतास.”

तिने माझ्या पकडलेल्या हातावरची पकड मजबूत झाली होती. कदाचित माझ्याशी बरेच बोलून ती थकली असावी. तिला ग्लानी आली आणि तिने डोळे मिटून घेतले. मी तिला आराम मिळावा म्हणून तिच्या कपाळावर थोपटत बसलो. डोळे बंद ठेवूनच ती बोलू लागली, “शोना, तुझ्याआधी मला मरण यावे अशी माझी खूप इच्छा होती.”
“आर्या चूप बस आणि आता काही बोलू नकोस. तू खूप थकली आहेस.”
“मला थोड्या गोष्टी बोलू देत. हल्ली तू माझ्या जगण्याचा एक भाग झाला होतास. मी तुझ्याशिवाय जगूच शकले नसते.”
“तू मला हे आता का सांगते आहेस? आधी का नाहीस सांगितलेस?”
“तुला माहित होते ते. पण मला वाटते आता मी सांगायला हवे. तुला ते माझ्याकडून ऐकायला हवे असायचे आणि मी दुष्टपणा करायचे. कधीही बोलायचे नाही. आय एम सॉरी समीर.”
“आर्या आय लव्ह यू. आता नकोस बोलू. मला सारे आयुष्य तुझ्याबरोबर जगायचेेय.”

बोलता बोलता माझ्या डोळ्यांतून गालांवर अश्रू ओघळले. तिने ते पुसायचा प्रयत्न केला आणि मी तिला पूसू दिले. माझ्या आयुष्यातले सगळे चढउतार तिला माहित होते. त्या सगळ्या परिस्थितीत ती मला समजून घेत होती. एक शब्द उच्चाराला की माझ्या मनात काय चाललेय याचा तिला अंदाज यायचा. अगदी मोबाईलवर बोलत असलो तरी दोन शब्दांच्या मध्ये घेतलेल्या पॉझवरून तिला माझा मूड कळायचा. तिच्याशिवाय माझे आयुष्य अधुरे होते. ती माझी सर्वात जवळची मैत्रीण, प्रेयसी आणि सर्व काही होती.

“समू, प्लीज रडू नकोस. तू रडताना अजिबात चांगला नाहीस दिसत.”

मी माझ्या इमोशन्स आवरल्या. ती रागावली की मला बरे वाटायचे. खरे म्हणजे ती रागवत नव्हती. तिच्या माझ्यावरच्या हक्काची वेळोवेळी जाणीव करून द्यायची. मी डोळे पुसत नॉर्मल असल्याचे नाटक केले.

“आता एक गोष्ट लक्षात ठेव, प्रत्येकवेळी तुझी काळजी घ्यायला आता मी नसेन. डोके शांत ठेवत जा. बॅनर्जी तू समजतोयस तेवढा वाईट नाहीये. त्याने तुला प्रत्येक परिस्थितीशी सामना करण्याएवढा स्ट्राँग बनवले आहे. मला आणखी एक गोष्ट सांगायची आहे.
“कोणती?”
“तुला आठवतं, मी तुला व्हॅलेंटाईन्स डे ला भेटायला आले होते. अॅक्च्युली मी तुला माझ्या बर्थडे दिवशी भेटू शकले असते. पण मला ‘व्हॅलेंटाईन डे’लाच भेटायचे होते. मला वाटत होते तू हा दिवस खूप स्पेशल बनवशील.”

आर्या म्हणजे खरोखर इंपॉसिबल होती. माझ्याशी एका शब्दाने या गोष्टीबद्दल बोलली नव्हती आणि आता एकेक सरप्राईज देत होती.

“पप्पा आणि मम्मा कुठे आहेत?”
“पप्पा ऑन द वे आहेत.” मी इन्स्पेक्टरच्या कॉलबद्दल तिला काहीही सांगितले नाही.
“मम्मा?”
“मम्मा नाही आली आपणच घरी जायचेय.”
“मला तिला पहायचे होते.”

माझ्या डोळ्यांना काय झाले होते कळत नव्हते. ते एकसारखे पाझरत होते. तिने माझा हात मागितला आणि मी तो दिला. हळुवारपणे तिने हाताचे चुंबन घेतले.

“मम्माला तू खूप आवडायचास. तुझे किती कौतूक करायची ती!”
“आणि मला तू हे कधी सांगितले नाहीस?”
“अगदी पप्पांनाही आवडायचास.”
“मग मला त्यांच्याबद्ल सांगितलेस ते खोटे होते?”
“काय?”
“ते मला काय म्हणालेले ते – कुत्र्याचे पिल्लू आणि रुबाबदार जावई वगैरे गोष्टी?”
तिने दुबळेपणाने हसण्याचा प्रयत्न केला आणि बोलली, “नाही, ते खरे होते पण नंतर त्यांचे तुझ्याबद्दलचे मत बदलले.”
“बदलले की तू बदलायला लावलेस?”

तिने तशाही परिस्थितीत डोळा मारला. ही पोरगी म्हणजे खरोखर सॅम्पल होती, “म्हणून काय झाले? कितीही केलं तरी मी त्यांची एकुलती एक मुलगी होते. आणि माझ्या पहिल्या प्रेमाला ते कसा नकार देतील?”
“खरंच पहिले प्रेम?”
“तुला काय वाटतं?”
“थिएटरमध्ये पिक्चर पहाताना ज्या पद्धतीने माझा किस घेतलेलास त्यावरून तरी वाटले नाही मला.”
“मुलींना नेहमी प्रेमळ आणि हळुवार स्पर्श आवडतो.”
“आता गप्प बस, विषय बदलू नकोस. तू मला पप्पा काय म्हणाले ते सांगत होतीस.”
“मग काय, त्यांना केले तयार मी, पण आता त्याचा काही उपयोग नाही.”
“का?”
“माझा सिक्सथ सेन्स ते सांगतोय मला.”
“चूप्प बस तू आता.”
“पण मी तुला एका गोष्टीची शिक्षा देऊ शकले नाही.”
“कोणत्या?”
“मला तू लेखक आहेस ते सांगितले नव्हतेस त्या.”
“पण आता तर माहित झाले की तुला.”
“तुझे पहिले पत्र वाचतानाच मला शंका आली होती. माझी पर्स कुठाय? तू मला दिलेले पहिले पत्र माझे जीव की प्राण होते.”
मी बाजुच्या ट्रॉली ड्रॉवरमध्ये आणि बेडच्या आजुबाजूला तिची पर्स आहे का ते पाहिले, पण कुठेच नव्हती.
“तुझे ते पत्र नेहमीच माझ्याजवळ असायचे आणि कोणीतरी माझ्यावर खूप जीवापाड प्रेम करतंय याची मला नेहमी जाणीव व्हायची.”
“खरोखर?”
“तू तीन आठवडे माझ्याशी बोलत नव्हतास तर ते पत्रच माझ्या आशेचा किरण होते. केवळ तुझ्यासाठी जगायला हवं असं वाटायचं. तुझी गर्लफ्रेंड असल्याचे मला खरोखर खूप समाधान होते. मी त्या पत्राची पारायणे केली होती. जेव्हा डोळ्यांतले पाणी थांबायचे नाही त्यावेळी मी तुझे पत्र वाचत बसायचे. तू माझे काही ऐकत नव्हतास त्यावेळी मी तुझ्या पत्राशी बोलत बसायचे. मग मला तुझ्याशी बोलल्याचे समाधान मिळायचे. तुझ्या त्या कागदावरच्या शब्दांनी मला अक्षरश: भुरळ पाडली होती. कदाचित ते पत्र मला दिले नसतेस तर माहित नाही मी तुला हो म्हणाले असते की नाही. जगात ती एकच गोष्ट अशी होती की त्याशिवाय मी जगू शकले नसते.”
“आर्या, तू थकली आहेस. शांत झोप आता.”
“मला बोलू दे समीर. माझ्याकडे जास्त वेळ नाही. माझ्या नजरेत तुला साठवून घेऊ दे. मला तुला घट्ट मिठीत घ्यायचे होते. पण आता ते शक्य नाही. आता मी तुला ना पंच मारू शकते ना पिंच करू शकते. माझ्या शेवटच्या काळात तू माझ्या बेडजवळ असावास असे मला वाटायचे पण ती वेळ एवढ्या लवकर येईल असे वाटले नव्हते. तरीही मी खुश आहे.”
“आर्या प्लीज…”
“थांब ना समू. थँक्यू फॉर एव्हरीथिंग. तुझे पहिले पत्र, टेडी, आपण पाहिलेले पिक्चर्स. एकत्र शेअर केलेल्या मोमेंट्स, तू खरोखर स्टूपिड आणि क्यूट आहेस. पण काय झालेय माहित नाही, हल्ली माझ्या मौल्यवान वस्तू हरवायला लागल्या आहेत.”
“काहीही हरवत नाहीये तुझे.”
“माझी डायरी हरवली आहे. खूप दिवस झाले ती मिळत नाहीये मला.”
“माझ्याकडे सुरक्षित आहे ती.”
तशाही परिस्थितीत तिचे डोळे चमकले, “तुला कुठे मिळाली ती?”
“मी तुझ्या पर्समधून पळवलेली.” मी एखाद्या गुन्हेगारासारखी कबूली दिली. ती हॉस्पिटलच्या बेडवर पडल्या पडल्या तिच्या हरवलेल्या खजिन्याबद्दल खंत व्यक्त करत होती. त्यावेळी गप्प बसणे शक्य नव्हते.
“चिटर! हृदय चोरलेस ते पुरेसे नव्हते का?”
“मला वाचायची होती तुझी डायरी.”
“पण डिसेन्सी नावाची काहीतरी गोष्ट असते म्हटलं.”
“मला माहित आहे शोना! पण तसाही मी कुठे डिसेंट आहे तुझ्याबरोबर?”

प्रेमाने तिने माझा हात दाबला. तेवढ्यात अचानक अंकल आले. आर्याला बेडवर पाहून त्याना आनंदाचा धक्काच बसला. मी त्यांना एवढे एक्सप्रेसिव्ह कधीही पाहिले नव्हते. ते धावत आले आणि त्यांनी आर्याच्या कपाळाचे चुंबन घेतले. आर्या खूप छान हसली.

“हे सारे कसे झाले बाळा?”
“माहित नाही पप्पा. मला फक्त आमच्या बाजूला येत असलेला कंटेनर दिसला. करिश्मा ड्राईव्ह करत होती. तिला मी सांगायच्या आतच…हे सारे झाले.”

बोलून तिला पुन्हा दम लागला.

“आम्हांला इथे कुणी आणले? आणि करिश्मा कुठाय?”
“ती ठीकाय.” मी अंकलना डोळ्यांनेच गप्प रहायला सांगितले.
“डॉक्टर काय म्हणाले?”
“डॉक्टर म्हणाले, यू वुईल बी फाईन पण तुला आराम करायचाय आता.”
“पप्पा तुम्ही खोटे बोलताय.”

अंकलनी त्यांचे डोळे पुसले.

“मला माहित आहे डॉक्टर काय म्हणाले असतील. मला मम्माला पहायचे होते.”
“आपण घरी जातोय मग भेटा आणि काय बोलायचेय ते बोला.”

तिने अंकलच्या हातात पर्स पाहिल्यावर ती कमालीची खुश झाली आणि म्हणाली, “माझी पर्स?”

अंकलनी तिच्याकडे पर्स दिली. तिने एक्साईट होऊन एका हाताने ती उघडायचा प्रयत्न केला. मी तिला चेन उघडायल मदत केली. तिने पर्समध्ये हात घातला आणि ते पत्र बाहेर काढले – तेच पत्र, जे मी तिला ‘व्हॅलेंटाईन्स डे’ ला लिहीलेले. तिने ते पत्र उघडायचा एक शेवटचा दुबळा प्रयत्न केला आणि अचानक दोन बोटांत पत्र पकडलेला तिचा हात अचेतन होऊन खाली पडला. आमची सर्वात मोठी भीती खरी ठरली. आर्या आमच्या डोळ्यांसमोर आमच्यातून निघून गेली आणि आम्ही तिच्या बाजूला असतानाही काहीच करू शकलो नाही.

क्रमश:

©विजय माने, ठाणे.

भोपाळवरून दिल्लीला पोहोचल्यावर फ्लाईटमधून उतरल्या उतरल्या मोबाईल ऑन करताच आर्याचा मेसेज आला होता.

मी आणि करिश्माने ऑफिसला दोन दिवसाची सुट्टी टाकली आहे. तिच्याबरोबर मी आज पुण्याला जातेय. आम्ही खूप धमाल करणार आहोत. ट्रेकिंगला जाणार आहोत तोरणाला. मला माहित आहे, चेन्नईवरून तू बुधवारी रात्री परत येशील. आम्ही परत आल्यावर गुरुवारी आपण भेटतोय. मला तुझ्या कुठल्याही एक्सक्युझेस चालणार नाहीत. तो पर्यंत मला खूप मिस कर! बाऽय शोना!!

आर्याच्या मेंदूत सतत काहीतरी चाललेले असायचे. बाहेरच्याला त्याचा थांगपत्ताही लागायचा नाही. मध्येच हे ट्रेकिंगचे खूळ तिच्या डोक्यात कोणी टाकले होते देव जाणे! ट्रेकिंगला सुरवात करायची आहे तर सिंहगडला वगैरे जायचे, डायरेक्ट तोरणा? पण तिला समजावण्यात काही अर्थ नव्हता.

दुसर्‍यादिवशी दिल्लीचे ट्रेनिंग संपवून चेन्नई फ्लाईट पकडायला टॅक्सीत बसलो आणि लक्षात आले सकाळपासून तिच्याशी बोललोच नव्हतो. मोबाईल ऑन केला तर अनेक स्पॅम आणि ओळखीचा म्हणजे तिचाच तेवढा एक मेसेज होता.

सम्या, तू मला अजिबात मिस करत नाहीस. कालपासून मला साधा एक कॉल केलेला नाहीयेस. माझ्याबरोबर नसतोस ना त्यावेळी फुल सुटलेला असतोस तू. मी या सगळ्याचा सव्याज बदला घेणार आहे. आणि आता टाईमपास म्हणून मला कॉल करू नकोस.

मी तिचा नंबर डायल केला आणि “अजिबात बोलणार नाही तुझ्याशी!” असे पहिले वाक्य बोलणारी आर्या अर्धा तास झाला तरी फोन ठेवायला तयार नव्हती. “अगं एअरपोर्टवर आलोय, रात्री झोपण्याआधी तुला नक्की कॉल करतो.” असे म्हणून कॉल डिस्कनेक्ट केला. बॅगेज स्कॅनिंग झाल्यावर चेन्नईच्या ज्या भल्यामोठ्या रांगेत उभा राहिलो त्या फ्लाईटमध्ये विंडो सीट मिळायचा चान्सच नव्हता. बोर्डिंपास घेऊन एकदाचा फ्लाईटमध्ये आलो. ओठांना भडक लाल रंगाची लिपस्टिक लावलेल्या एका भयंकर एअर होस्टेसने ‘सगळी फ्लाईट सोडून आला आमच्याच फ्लाईटमध्ये कडमडायला?’ अशा भावात आमचे स्वागत केले. एकतर तिच्या विचित्र लिपस्टीकमुळे ती व्हॅम्पायरसारखी नुकतेच कुणाचेतरी रक्त पिऊन आली आहे असे वाटत होते. एअरलाईन आणि येणार्‍या पॅसेंजर्सवर उपकार केल्याच्या अविर्भावात ती उभी होती, तशात तिला काही मदत मागितली असती तर तिने माझ्या नरडीचा घोट घ्यायला कमी केले नसते या भीतीने तिला कोणत्याही प्रकारची तसदी न देता मी गुपचूप माझ्या सीटवर गेलो.

दोन साऊथ इंडियन आण्णांमध्ये माझी सीट होती. सुरवातीला ते दोघे एकमेकांशी संबंध नसल्याप्रमाणे वाटले पण होते मात्र चांगले मित्र. एवढे जिगरी की, त्यांच्यामध्ये बसलेल्या मला दुर्लक्ष करून अगम्य भाषेत त्यांचे बोलणे चालले होते. लेकाचे नेमके भांडत होते की कुठल्या विनोदावर हसत होते याचा पत्ता लागून द्यायला तयार नव्हते. तरीही मी त्यातल्या एकाला मी आईल सीटवर बसतो, तुला तुझ्या दोस्ताच्या बाजूला बसायचे आहे का? वगैरे विचारून पाहिले, पण “इल्ला! हियर वोके!” म्हणजे त्यांना माझी जिरवायचीच होती. मी सरळ इयरफोन कानात टाकले आणि पुढच्या एलसीडीवर लागलेला टॉम अॅन्ड जेरीचा शो ऑन केला.

रात्री साडेदहाला चेन्नईला पोहोचून एअरपोर्टबाहेर आलो तर हातात माझ्या नावाचे प्लाकार्ड घेऊन आमचा चेन्नईचा इंजिनियर सुजेश मला रिसीव्ह करायला उभा होता. त्याचे वय साधारण माझ्याएवढेच असेल. त्याला “एवढ्या लेट कशाला आलास? हॉटेलचा पत्ता दिला असता तरी चालले असते.” म्हणालो तर “सर, साडेआठ तक तो ऑफिसमेही था. उधरसे ही आया टॅक्सी मे, और ऐसा भी इतनी रात को क्या काम था मुझे?” हे उत्तर आले. ब्रांचने माझ्या हॉटेल बुकिंग आणि टॅक्सीची आधीच व्यवस्था केली होती. सुजेश त्या टॅक्सीनेच इकडे आला होता. पाऊणतास प्रवासानंतर आम्ही हॉटेलवर पोहोचल्यावर सुजेश मला सोडल्या सोडल्या काहीही न जेवता तसाच घरी जायच्या मूडमध्ये दिसत होता पण मी त्याला तसा जाऊ दिला नाही. आमचे डिनर झाल्यावर तो त्याच्या बाईकने घरी गेला. जाता जाता सकाळी नऊ वाजता घ्यायला येतो असे सांगायला तो विसरला नाही. “पण कशाला येतोस? मी टॅक्सीने ब्रांचला पोहोचेन!” असे म्हटलो तर “नाही, तू इथला पाहुणा आहेस आणि तुझा इथला स्टे कम्फर्टेबल करायची जबाबदारी माझी आहे!” त्याच्या या उत्तरावर काय बोलावे ते मला समजेना.

हे अगदीच अनपेक्षित होते. सुजेशच्या रुपाने चेन्नईमध्ये एक चांगला मित्र भेटला. दुसर्‍यादिवशी सकाळी बरोबर नऊ वाजता तो हॉटेलवर हजर होता. त्याने ब्रांचजवळच्या एका प्रसिद्ध रेस्टॉरंटमध्ये नेऊन वडा सांबार, इडली आणखी काहीतरी दोन पदार्थ – साधारणपणे ज्यांची नावे लक्षात रहाणार नाहीत – मागवले आणि ते खायला सांगितले. कमालीचे स्वादिष्ट होते. ब्रेकफास्ट थोडा जास्तच झाला. मी बिल दिले पण गल्ल्यावर बसलेल्या हॅपीमॅनला त्याने तामिळ की मल्ल्याळममध्ये काहीतरी सांगितले आणि त्याने हसतहसत माझे पैसे परत केले आणि सुजेशकडून घेतले.

ब्रांचमध्ये पोहोचायला आम्हांला साडेदहा वाजले. ट्रेनिंगसाठी सुजेशसह सत्तावीसजण हजर होते. सगळेजण मी काय सांगतोय ते लक्ष देऊन ऐकत होते. दिल्लीतल्या ट्रेनिंगसारखी अखंड बडबड इथे नव्हती की गोंगाट करणारा क्राऊडही वाटत नव्हता. हे साऊथ ईंडियन लोक कमालीचे नम्र असतात. कुठेही शो शा करायच्या भानगडीत पडत नाहीत. करोडपती असला तरीही त्याच्या वेषावरून अंदाज येणार नाही. भोपाळ आणि दिल्लीच्या किलबिलाटातील अनुभवानंतर एवढे शांत ट्रेनिंग योग्य दिशेने चालले आहे की नाही याची मला शंका येत होती. पण सुजेशने एव्हरीथिंग इज ओके, ट्रेनिंग चालू ठेव म्हणून सांगितले.

ग्रुपफोटोने ट्रेनिंगची सांगता झाली. सर्वांनी माझे आभार मानले. सकाळी ब्रांचमॅनेजर कुमारन आला नसल्याने सुजेशने ट्रेनिंग झाल्यावर त्यांच्याशी भेट घालून दिली. मी ऑल द वे मुंबईवरून चेन्नईला येऊन लोकांना ट्रेन केले म्हणून त्याने माझे खूप आभार मानले. मी त्याला भोपाळ आणि दिल्लीमार्गे चेन्नईला आलोय हे सांगायचे मुद्दाम टाळले नाहीतर ते समजल्यावर त्याने मला दंडवतच घातला असता. त्यानंतर सुजेशने मला चेन्नईत मिळणार्‍या शुद्ध देशी तुपातला म्हैसूरपाक मिळणार्‍या एका प्रसिद्ध मिठाईच्या दुकानात नेले आणि इथून मिठाई घ्यायची असे सांगितले. मी दोन मिठाईचे बॉक्स घेऊन सुजेशला काही समजायच्या आत बिल सेटल केले. तो काही केल्या मी दिलेला बॉक्स घ्यायला तयार होईना. त्यासाठी मला “मी चेन्नईला पुन्हा कधीही येणार नाही.” अशी खोटी आणि प्रेमळ धमकी द्यावी लागली.

एअरपोर्टवर मला सोडायला तो पुन्हा आला. फ्लाईटला बराचवेळ होता म्हणून लगेच आत न जाता त्याच्याबरोबर गप्पा मारत बाहेरच थांबलो. नंतर गप्पांच्या ओघात तोही माझ्यासारखा भाड्याच्या फ्लॅटमध्ये रहातोय ते समजले. हॅपी बॅचलर्स लाईफ! बोलता बोलता दोघांच्या तारा एवढ्या जुळल्या की अगदी पर्सनल गप्पा कधी सुरू झाल्या ते ही समजले नाही. शेवटी थोडेसे दबकतच त्याने विचारले, “तुला गर्लफ्रेंड आहे का?”

त्याच्याशी खोटे बोलून मला काय मिळणार होते? मी हो म्हणून सांगितल्यावर तो ही थोडा रिलॅक्स होत माझ्याशी बोलू लागला. त्याची गर्लफ्रेंड वेळ देत नाही म्हणून त्याच्यावर दोन दिवसापासून चिडली हाती आणि माझ्या टूरचा प्लान अचानक झाल्यामुळे त्याचे शेड्यूल फिसकटले होते. दुसर्‍यादिवशी सुट्टी टाकून त्याने पिक्चर्सची दोन तिकीटे काढली होती. तो दिवस ते फुलटू एन्जॉय करणार होते. मला माझ्या गर्लफ्रेंडची आठवण झाली. काल रात्री तिला फोन करायचा राहून गेला होता. एकतर प्रवासाने खूप थकलो होतो. जेवणानंतर बेडवर अंग टाकल्या टाकल्या कधी झोप लागली ते समजलेच नाही. अगदी कपडे बदलायचेही भान नव्हते. सकाळी उठल्या उठल्या तिला कॉल केला होता पण तिचा फोन स्वीच ऑफ येत होता. ती जाम चिडली असणार यात शंकाच नव्हती. गर्लफ्रेंड्स वुईल बी गर्लफ्रेंड्स! आम्हांला कधीही समजून घेत नाहीत, नुसता वेळ हवा असतो त्यांना! मित्राबरोबर अर्धा तास घालवला तरी त्यावरून दोन तास चिडचिड करतील! “पुन्हा असे नाही होणार बोल काहीतरी माझ्याशी!” असे म्हटले तरी “जा ना तुझ्या मित्राबरोबर बोलायला!” असे वादविवाद चालतात. आमच्या दोघांचीही स्टोरी एकच होती. शेवटी फ्लाईटची वेळ झाल्यावर त्याचा निरोप घेऊन मी एअरपोर्टमध्ये गेलो.

यावेळी मात्र मला विंडोसीट मिळाली. जागेवर येऊन रंगीबेरंगी फ्लाईट मॅगेझिन चाळत बसलो होतो इतक्यात सेम आर्यासारखी दिसणारी एअर होस्टेस माझ्या अगदी कानात “बिझनेस क्लासमध्ये येऊन बसता का प्लीज?” म्हणून कुजबुजली. माझे तिकीट इकॉनॉमी क्लासचे आहे ते तिला सांगितल्यावर ती केवढी गोड हसली! मग तिने माझे इकॉनॉमी क्लासचे तिकीट अपग्रेड होऊन बिझनेस क्लासचे झाले असल्याचे सांगितले. हे असे अपग्रेडेशन ट्रेनमध्य होते याची मला कल्पना होती पण विमानात -आणि ते ही आगाऊ पैसे न भरता, असे अपग्रेडेशन होत असेल याची मी स्वप्नातही कल्पना केली नव्हती.

मी ओव्हरहेड लॉकरमधून माझी लॅपटॉपची बॅग घेतली आणि तिच्यामागे गेलो. बिझनेस क्लासमध्ये गेल्यावर तिने माझ्या हातातली बॅग घेऊन एखाद्या नोकरासारखी वर सरकवली ते मला खटकले. एवढी सुंदर मुलगी अशी कामे करण्यासाठी शोभत नव्हती. तिने मला ब्रेकफास्टसाठी काय आणू म्हणून विचारल्यावर माझी पंचाईत झाली. बिझनेस क्लासवाले काय घेतात याची मला कल्पना नसल्याने, शिवाय आमचे दुपारचे लंचही अगदीच लेट झाले असल्याने तसेही काही खायची माझी इच्छा नव्हतीच. मी फक्त अॅपल ज्यूस आणायला सांगितला. त्याबरोबर खायला काय आणू का अशी पुन्हा विचारणा झाली आणि मी नको म्हणून सांगितल्यावर “सर, प्लीज काहीतरी घ्या ना! वी वोन्ट फील गूड इफ यू डोन्ट इट एनिथिंग ड्युरींग द जर्नी!” तिची मर्जी राखायला मला नको असतानाही सँडविच खावे लागले! मग मात्र खुश होऊन तिने एका पारदर्शक काचेच्या ग्लासात अॅपल ज्यूस दिला.

मी तिला दुसर्‍या पॅसेंजर्सना सर्व्ह करताना पहात होतो. अगदीच आर्यासारखी दिसत होती ही पोरगी. मी हातातल्या मॅगेझिनवर फोकस करायचा प्रयत्न करत होतो पण ती जवळून गेली की तिचा स्ट्रॉबेरी परफ्यूम हैराण करत होता. मी बर्‍याचदा तिच्या पांढर्‍या टॉपच्या सोनेरी नेमप्लेटवर काय नाव लिहीले आहे हे पहायचा प्रयत्न केला, पण तिच्या हालचाली एवढ्या चपळ होत्या की काही समजत नव्हते. मी जेव्हा वाचायचा प्रयत्न करत होतो तेव्हा नेमकी ती पटकन निघून जायची किंवा ती नेत असलेल्या तिच्या हातातल्या वस्तूमागे तिचे नाव दडलेले असायचे. मुंबईत फ्लाईट लॅन्ड झाल्यावर आम्ही खाली उतरताना पुन्हा तिच्यावर लक्ष गेले. दरवाजावर सर्वांना बाय बाय करत ती उभी होती. शेवटी नाव समजले, नेहा! खूपच सुंदर होती! अगदी दुसरी आर्याच.

“बाय बाय सऽर.” हे ऐकल्यावर काळजात चर्र झाले. काहीच्या काहीच प्रोफेशनल असतात हे लोक! जाऊदे, त्यांच्याबद्दल विचार करण्यात काही अर्थ नव्हता. दुसर्‍यादिवशी मला आर्याला भेटायचे होते. आर्या दुनियेशी सिविलाईज्ड असेल पण माझ्याशी नक्कीच नव्हती. अनेकवेळा भलतीसलती धाडसे करून मला शॉक द्यायची. माझी चूक असली की माझ्यावर खोटे खोटे ओरडणे, मस्करी केली की चिमटे काढणे, कानात बोलताना कान चावणे या गोष्टी ती कुठे शिकून आली होती देव जाणे! खरोखर ती माझी जिगरी शेरणी होती. आम्ही एकमेकांची कंपनी खूप एन्जॉय करायचो हे आम्हा दोघांनाही ठाऊक होते. मुंबईत फ्लाईट लॅन्ड झाल्या झाल्या मी मोबाईल स्वीच ऑन केला.

आता सापडलास ना माझ्या तावडीत? तुला चांगलाच पहाते. कुठे जाशील माझ्यापासून दूर? सारखा पळत होतास ना, भोपाळ, दिल्ली आणि चेन्नई? उद्या भेट, मग दाखवते तुला!

मेसेज वाचून खूप भारी वाटले. गेल्या काही दिवसात मी तिला खूप मिस केले होते. कधी एकदा तिला भेटून खूप सार्‍या गोष्टी तिच्याशी शेअर करतोय असे झाले होते. मी एक मेसेज टाईप करून पाठवून दिला-

लुकिंग फॉरवर्ड टू मीट यू बार्बी! डाईंग टू सी यू अॅक्च्युली! बट कान्ट हेल्प नाऊ!!

माझा मेसेज तिच्यापर्यंत पोहोचला नाही. कॉल करून पाहिले तर तिचा मोबाईल अजूनही बंदच होता. मला घरी पोहोचायला रात्रीचे साडेबारा वाजले. आल्याआल्या बॅग सोफ्यावर टाकली आणि पहिल्यांदा बाथरुममध्ये घुसलो. गरम पाण्याच्या शॉवरखाली बराचवेळ उभा राहिल्यावर सारा थकवा गेला. एअरपोर्टवरून परत येताना डिनरचे पार्सल आणले होते, एकदाचे ते आटपून घेतले आणि दोनतीन दिवसाच्या सततच्या प्रवासाने खूप अंग दुखत होते म्हणून कधी नव्हे ते स्टडी टेबलवर ठेवलेली गोळ्यांची छोटीशी बॉटल हातावर उपडी केली आणि गोळ्या खाऊन लगेच बेडवर जाऊन पडलो त्यावेळी घड्याळात रात्रीचे दीड वाजले होते.

उशाशी ठेवलेल्या मोबाईलच्या रिंगटोनने गाढ झोपेतून जागा झालो. एवढ्या रात्री माझ्या मोबाईलवर कुणाचा कॉल येत होता ते समजत नव्हते. झोपेतच मोबाईलचा स्क्रीन चेक केला तर अननोन नंबर होता. एवढ्या ऑड टायमिंगला कोण माझी आठवण काढतेय ते पहाणे मला आवश्यक वाटले म्हणून कॉल घेतला, “हॅलो?”
“इन्स्पेक्टर वागळे बोलतोय लोणावळ्यावरून.”
“कुठून?”
“लोणावळा पोलिस स्टेशन.” पोलिसस्टेशनचे नाव ऐकताच मी पटकन उठून बसलो.
“बोला-”
“तुम्ही आर्या देशमुख यांना ओळखता का?”
“हो. का?”
“कोण आहेत त्या तुमच्या?”
“माझी होणारी बायको.” पटकन माझ्या तोंडून गेले.
“आय एम सॉरी, पण मी जे काही सांगणार आहे ते तुम्हाला थोडे धीराने घ्यावे लागेल.”
काहीही न बोलता त्यांनी बराचवेळ जीवघेणा पॉझ घेतला. त्यांना नेमके काय सांगायचे होते ते मला कळत नव्हते.
“काय बोलताय तुम्ही? जरा नीट सांगाल का प्लीज?”
“आर्या देशमुख आता आपल्यात नाहीयेत.”
“काय?”
माझ्या हातातून मोबाईल पडला. पुन्हा उचलून मी तो कानाला लावला.
“हो. लोणावळ्याजवळ त्यांच्या कारचा अपघात झालाय आणि अॅम्ब्युलन्स तिथे पोहोचण्याआधीच शी वॉज … यू नो वॉट आय मीन. त्यांच्याबरोबर असणार्‍या मैत्रिणीला आम्ही हॉस्पिटलमध्ये अॅडमिट करू शकलो. पण त्याही खूप सिरीयस आहेत.”
“माय गॉड! काय होऊन बसले हे! आम्ही पोहोचतोच तिकडे!”
“आय नो -एवढा मोठा धक्का पचवणे खूप अवघड आहे पण सावरा स्वत:ला.”
त्यांच्याकडून हॉस्पिटलचा पत्ता घेऊन मी कॉल डिस्कनेक्ट केला. इन्स्पेक्टर वागळे काय बोलले त्यावर विश्वास ठेवणे खूप अवघड होते. आता मी आर्याला यापुढे कधीही भेटू शकणार नाही या नुसत्या विचारानेच डोके सुन्न झाले आणि अचानक माझ्या सर्वांगातून शक्तीच गेली.

क्रमश:

©विजय माने, ठाणे.