मागच्या प्रसंगानंतर एखादा आठवडा उलटला असेल, सुट्टीदिवशी एका मित्राला भेटण्यासाठी मी ठाण्याला गेलो होतो आणि येता येता आर्याच्या घरावरून यावे लागणार होते. तिथून पास होताना अंकल आणि आंटीना जस्ट हॅलो करून यावे असा विचार मनात आला. आर्या भेटायचा चान्सच नव्हता कारण ती पुण्याला गेली होती. तिने मला पुण्याच्या मैत्रिणीच्या घरी तिघीचौघीं इंजिनियरिंगला असणार्‍या मैत्रिणींचे गेट टुगेदर आहे म्हणून आधीच सांगितले होते.
मी जास्तवेळ न थांबता पटकन परत निघायचे म्हणून तिच्या रो हाऊसच्या बाहेरच बाईक पार्क करून उघड्या असलेल्या गेटमधून आत शिरलो. हॉलचा दरवाजा तर उघडा होता पण तिथे कुणीच दिसत नव्हते. का कुणास ठाऊक पण मला एक निगेटिव्ह फिलींग आली. बाहेर शूज काढून हॉलमध्ये गेलो, तर खरोखर तिथे कोणीही नव्हते. घराच्या आतल्या बाजूने मात्र खूपजणांच्या गप्पांचे आवाज कानावर येत होते. डायरेक्ट आत जाणे बरे दिसणार नाही म्हणून मी पुन्हा दरवाजावर येऊन बेल वाजवली पण ती वाजली नाही.
आता पुढे काय करावे या विचारात असताना मी खिशातून फोन काढून आर्याचा नंबर डाईल केला आणि माझे कान व डोळ्यांवर विश्वासच बसेना. अगदी समोर असलेल्या टेबलावरचा चार्जिंगला लावलेला तिचा मोबाईल मला ठेवलेली स्पेशल रिंगटोन वाजवत होता.
“आर्याऽऽ तुझा फोन वाजतोय बघ.” किचनमधून अनोळखी आवाज आला.
मी गोंधळून गेलो. काहीतरी अशी गोष्ट घडत होती जिचा मला अजिबात सुगावा लागत नव्हता किंवा ती गोष्ट मला समजू नये अशी आर्याची इच्छा होती. नाइलाजाने मी परत फिरणार इतक्यात घाईघाईने कोल्ड्रिंकचा ट्रे घेऊन किचनमधून कोणतरी बाहेर आली आणि तिची नजर माझ्यावर पडली. साधारण आर्याच्याच वयाची सुंदर दिसणारी ही मुलगी कोण ते मला समजले नाही पण ती मात्र खूप बारकाईने माझ्याकडे पहात होती. बहुतेक ती आर्याच्या भावंडापैकी कोणतरी असावी कारण आर्याने मोबाईलमध्ये दाखवललेल्या अनेक फोटोंपैकी कोणत्यातरी फोटोत तो चेहरा पाहिल्यासारखा वाटत होते.
“हाय, अंकल आहेत का घरी?” उगाच तिच्या तोंडाकडे येड्यासारखे पहाणे बरे दिसले नसते म्हणून मी विचारता जाहलो.
“हो. आहेत ना! बाय एनी चान्स तू समीर आहेस का?”
“हो, कसे ओळखले?”
“आर्याचा मोबाईल तुझ्याच तर फोटोंनी भरला आहे.” तिच्या तोंडून हे ऐकून मलाच लाजल्यासारखे झाले.
“पण तुम्ही कोण आहात ते मी नाही ओळखले.”
“ओह! सॉरी, मी कोण ते सांगितलेच नाही की तुला! मी निधी आर्याची आतेबहिण. तू आणि आर्या एकत्र काम करता ना?”
“एकत्र नाही, एका कंपनीत काम करतो.”
“अच्छा! पण तिने तुला सांगितले नाही?”
“काय म्हणून?”
“आज तिची एंगेजमेंट आहे म्हणून? माझा भाऊ – दिपकबरोबर! अ नेव्ही गाय!”
“सॉरी?” मी काहीतरी चुकीचे ऐकले असा मला भास झाला.
“लग्न करतेय ती दिपकबरोबर. कम ऑन समीर, चल ये ना आत. सर्वजण आतच बसलोय आम्ही. आज फायनल होईल सगळे.”
“नको, चालूदे तुमचे. मी थोडा घाईत आहे. मला जायला हवे. फक्त आर्याला सांगा मी आलो होतो म्हणून!”
हॉलमध्ये माझा आवाज ऐकल्यावर आतून येणारे सर्व आवाज अचानक बंद झाले. बाहेर खरोखर कोण आहे ते पहायला आर्या गडबडीने हॉलच्या दरवाजावर आली आणि मी हॉलमध्ये निधीबरोबर बोलत उभा असल्याचे तिने पाहिले.
या नवीन एंगेजमेंटसाठी आर्या हिरवी साडी नेसली होती. तिच्या गोर्‍या वर्णाला ती हिरवी साडी खूपच शोभून दिसत होती. जणू काही नुकतेच लग्न झालेली नवरी! खरं म्हणजे कोणताही रंग तिच्यावर शोभून दिसायचा. शिवाय आधीच काळ्याभोर आणि पाणीदार असलेल्या डोळ्यांत काजळही घातलेले. कधी नव्हे ते हातात घातलेल्या सोनेरी बांगड्या त्या एकूण सौंदर्यात आणखी भर टाकत होत्या.
पण वास्तवाचे भान आल्यावर माझा पारा आणखी चढला. निधीकडून जे काही ऐकले त्या रागाने आतल्या आत मी धुमसत होतो. खड्डयात गेली तिची साडी, काजळ आणि बांगड्या! डोळ्यांत आणता येईल तेवढी तिच्याबद्दल घृणा आणून मी तिच्याकडे संतापाने एक कटाक्ष टाकला. माझ्या या अशा अनपेक्षित अवताराने तिला काय करावे ते कळेना आणि ती पुरती भांबावून गेली. ती कुठल्यातरी कोड्यात पडून अवघडल्यासारखी दिसत होती. मला काहीतरी सांगण्याच्या उद्देशाने ती पुढे आली, “हे बघ समीर…”
“ओके, काय समजायचे आहे ते समजले मला. बाऽय नाऊ.”
कोणी आजुबाजूला आहे म्हणून ओठांवर खोटे हसू आणून तिच्याशी पुढे बोलणे मला जमण्यासारखे नव्हते म्हणून क्षणाचाही विलंब न लावता मी तिथून परत फिरलो. मला रोखण्यासाठी ती धावत आली गेटपर्यंत आली पण त्याआधी मी बाईकला किक मारली होती. तिने मला लगेच कॉल केला पण मी तो उचलला नाही. तिने खूप सारे मेसेजेस पाठवले. अगदी वॉटसअॅप सोडून टेक्स्ट मेसेजेसही केले पण मला ते पहायचेच नव्हते. माझ्या मनातून ती पूरती उतरली होती आणि मी आयुष्यात तिला पुन्हा पूर्वीचे स्थान देऊ शकेन की नाही याची माझी मलाच शंका होती. मला अंधारात ठेऊन एवढे सारे महाभारत घडलेले असताना ती मला का कॉल करत होती ते समजायला मार्ग नव्हता. कॉल करून सॉरी म्हणणार होती की अजून काही काल्पनिक कथा सांगणार होती, ते ऐकण्यात मला अजिबात रस नव्हता. शेवटी मीच फसलो गेलो होतो. ज्याची जळते त्यालाच कळते असे म्हणतात ते काही खोटे नाही.
पण एक खरे आहे असे वाटून गेले – लग्नाआधी मुली चांगल्या दिसणार्‍या मुलावर प्रेम करतात, त्याच्याबरोबर फिरतात पण लग्नाचा विषय आला की त्या नवरा शोधण्यात मात्र कमालीच्या चोखंदळ होतात. शेवटी मी या विचारापर्यंत आलो की प्रेम म्हणजे निव्वळ पुस्तकी कल्पना आहे आणि नवर्‍याची आर्थिक स्थिरता ही कुठल्याही शहाण्या मुलीच्या आयुष्याची एक महत्वाची बाब आहे, आणि लॉजिकली ते बरोबरही आहे. या सार्‍या गोष्टींचा सारासार विचार करून त्या कुणाबरोबर लग्न करायचे ते ठरवतात.
आर्या खूप वेगळी आहे असे मला वाटायचे. शेवटी तीदेखील सामान्य मुलींसारखीच निघाली याचे मला वाईट वाटले. तो धक्का पचवणे माझ्यासाठी खूप अवघड होते. काही दिवसांपूर्वी तिने दिप्तीसमोर माझी काहीही चूक नसताना केवढा मोठा ड्रामा केला होता. मी दिप्तीला नाटकातले डायलॉग्ज कसे डिलीव्हर करायचे ते सांगत होतो. त्या नाटकाचा माझ्या खर्‍या आयुष्याशी काहीही संबंध नसतानाही आर्या माझ्यावर केवढी चिडली होती. आणि आता ही काय करायला निघाली होती? तर एका अनोळखी मुलाशी साखरपुडा आणि ते ही माझ्याशी एकदाही न बोलता. ‘दिपक’ या विषयावर ती अगदी चुकूनही माझ्याशी बोलली नाही. तिला जे काही करायचे होते ते सारे काही तिने माझ्या नकळत केले.
त्यानंतर काय तर ते दोघे लग्न करून सुखी आयुष्य जगणार होते! मला काहीही न कल्पना देता तिने एकटीनेच हा निर्णय घेतला होता. हे सारे मला सांगणे तिला महत्वाचे वाटले नाही. माझ्या इमोशन्स तिला महत्वाच्या वाटल्या नाहीत. मी कदाचित सीन क्रएिट केला असता पण अशा रितीने तिच्या आयुष्यातून मला बाजूला करणे ठीक वाटत नव्हते. पण शेवटी प्रत्येकाला आपापले पडलेले असते. आपल्या अशा एका निर्णयानंतर दुसर्‍याच्या आयुष्यात काय होणार आहे किंवा समोरचा माणूस कोणत्या गोष्टी फेस करतोय हा विचार कोण करत नाही. एक ना एक दिवस ही गोष्ट मला समजेल असा विचारही तिच्या मनात कसा आला नसेल याचे मला आश्चर्य वाटले. ती जे काही करत होती ते कशाच्या प्रभावाखाली करत होती हे समजायला मार्ग नव्हता. ते चूकीचे होते त्यात काही वादही नव्हता. सर्वात कळस म्हणजे तिच्या आईबाबांनीही आमच्या लग्नाला परमिशन दिली होती आणि असे असताना अचानक ही नवीन एंगेजमेंट मध्येच कुठून उगवली ते कळत नव्हते.
या सीननंतर मी वेगळ्याच मनस्थितीत होतो. माझे सर्वांग रागाने अक्षरश: थरथरत होते. सरळ कुठल्यातरी बारमध्ये जाऊन चिल्ड बिअर प्यावी असे वाटत होते. मी कुठे चाललो होते ते माझे मलाच कळत नव्हते. शेवटी ठाण्याच्या तलावपाळीला पोहोचल्यावर भानावर आलो. ठाणे स्टेशनपासून अगदी जवळच असणारे हे सुंदर तळे विषेशत: संध्याकाळ झाली की मनाला खूप भावणारी जागा होती. मी आणि आर्या वरचेवर इकडे फिरायला यायचो. एका झाडाखाली बाईक पार्क करून मी एकटाच तळ्याकडे पहात बसलो. खूप सारी प्रेमी युगुले गळ्यात गळे घालून बसली होती. भोवतालच्या जगाचे त्यांना काहीही पडलेले नव्हते. कुणाचा प्रेमभंग झालाय, कुणाचा जीव असणार्‍या प्रेयसीने त्याच्या काळजावर खूप खोल घाव घातलाय याच्याशी त्यांना काहीही देणेघेणे नव्हते. प्रेमात आकंठ बुडालेले ते दोन्ही जीव हळूच एकमेकांच्या कानात कुजबुजत होते. पुढे जाताना यातल्या कितीजणांना धोका मिळणार आहे असा एक असंबद्ध विचार माझ्या भिरभिरलेल्या डोक्यात येऊन गेला.
त्यांच्याकडे पाहिल्यावर खूप रोमँटिक वाटत होते पण त्याबरोबरच आर्याची आठवण आल्यामुळे मला त्या सर्वांची चीड यायला लागली. मला अचानक एकटे वाटू लागले. आयुष्यात कुणी सांत्वन करायला नाही की तुला का एकटे वाटतेय, हे विचारायलाही नाही. मी दुसर्‍याकडून काय अपेक्षा करणार होतो जिथे आर्यानेच – जिला मी माझी अर्धांगिणी समजत होतो – तिनेच असा धोका दिला होता. डोक्यात असंख्य विचारांचे वादळ सुरु झाले. ते असह्य होऊन मी सरळ घराकडे जायला निघालो.
आर्या मला सतत कॉल करत होती. मी तिच्यावर एवढा चिडलो होतो की काहीही झाले तरी तिचा फोन उचलणे शक्य नव्हते. शेवटी तिच्या फोन येण्याचाही मला वैताग आला आणि मी मोबाईल सायलेंट मोडवर टाकला. तिने फोन करणे थांबवले नाही. त्या सायलेंट मोबाईलची व्हाब्रेशन्सही मला इरिटेट करू लागली. शेवटी वैतागातच मी फोन उचलला, “आता अजून काय बाकी आहे?”
“समीर माझे ऐकून घे.”
“वा! सगळे रामायण घडून झाल्यावर मला आत्ता फोन करावासा वाटला तर!”
“समीर, प्लीज शांत हो.”
“मी शांत राहू शकत नाही. मला खरोखर आश्चर्य वाटतेय त्या मुलीचे, जिच्या लग्नाला तिच्या आईबाबांनी आधीच परवानगी दिली होती. तुला मला असे अर्धवट सोडायचे होते तर आधी सांगायचेस ना! मी नाखूश होऊन का होईना ते स्वीकारले असते. पण मला मध्येच असे अचानक सोडून त्याच्यात तू काय पाहिलेस? पैसेच पाहिले असशील. मान्य आहे, त्याच्यापेक्षा मी कमी मिळवत असेन पण एक चांगले आयुष्य जगायला आपल्याला तेवढे पुरेसे होते आणि किती स्वप्ने पाहिलेली मी तुझ्याबरोबरची! पण तुला तेवढे पुरेसे नव्हते, तुला आणखी हवे होते. भौतिक सुखे देणार्‍या खूप सार्‍या वस्तू घेण्यासाठी तुला श्रीमंत नवरा हवा होता.” एखाद्या स्क्रिप्टमधला डायलॉग बोलावा तसे मी एका दमात बोललो.
हुंदका आवरत पलिकडून शांत आवाज आला, “तुला माझे ऐकायचे आहे की नाही?”
“नाही.”
तिने कॉल डिस्कनेक्ट केला. तिच्यावर ओरडून का होईना मनातले बोलून टाकल्यामुळे माझा राग थोडा कमी झाला. थोड्यावेळाने तिला काय बोलायचे होते ते ऐकून घ्यायला काय हरकत होती असे मला वाटू लागले. त्यानंतर मात्र तिचा फोन आला नाही. मी प्रत्येक दहा पंधरा मिनीटाच्या अंतराने तिचा कॉल किंवा मेसेज येतोय का स्क्रीन अनलॉक करून पहात होतो, पण नाही. तिने असा धोका दिला हा विचार स्वस्थ बसू देत नव्हता. शिवाय काहीही करु देत नव्हता, अगदी नुसतेच गप्प बसणेही जीवावर आले होते. जे काही करतोय त्यात लक्ष लागत नव्हते. जेवणही नीट गेले नाही. रात्री भूक लागू नये म्हणून थोडेसे खाल्लेले आणि झोपायच्या तयारीत होतो तेवढ्यात तिचा मेसेज आला.
आय एम सॉरी समीर. मी तुझ्याशी खोटे बोलायला नको होते, पण मला वाटले मी एकटी हे सारे हँडल करू शकेन.
हो. आय कॅन अंडरस्टॅन्ड! तुला खूप गोष्टी हँडल करायचा अनुभव आहे. आता तर तुला नेव्हीमधला ऑफिसर भेटलाय. इलावियात काम करणार्‍या इडियटमध्ये तुला कसला आलाय इंटरेस्ट? पण या सार्‍या गोष्टींतून लोकांचे खरे रंग मात्र समजले. मला तुझ्याशी कधीही बोलायचे नाही. शेवटचा गुडबाय…
शोना, शेवटचं विचारतेय, तू माझ्याशी नीट बोलणार आहेस की नाहीस?
नाही.
ठीकाय तर!
त्यानंतर मात्र तिचा कॉल किंवा मेसेज काहीही आले नाही. मला काय झाले होते ते समजत नव्हते. तिला प्रत्येक क्षणाला मी मिस करत होतो पण तिचा मेसेज किंवा कॉल आला की भयंकर चिडायचो. वॉट्सअॅपवर तर ती ऑनलाईन दिसत होती. तिच्या मेसेजच्या येण्याची रात्री दोन वाजेपर्यंत वाट पहात राहिलो. नंतर कधी झोप लागली ते समजले नाही.
अबोल्यात जवळजवळ एक आठवडा उलटून गेला. मी तिला प्रपोज केल्यापासून आमच्यात दिवसातून तीनचार वेळा बोलणे व्हायचे. कॉल करायचो, कॉल नसेल तर चॅट तरी करायचो. पण एवढा मोठा गॅप कधीच नव्हता. तो आठवडा म्हणजे काळ्या पाण्याच्या शिक्षेसारखा होता. मी तिच्यात किती अडकलो होतो ते त्या आठवड्यात समजले. बर्‍याचदा वाटायचे तिला फक्त एकदा फोन करून एकच प्रश्न विचारावा, “तू ही मला तेवढेच मिस करतेस जेवढा मी तुला करतोय?”
पण इगो आड येत होता. पण खरे सांगायचे तर इगोपेक्षा आपली मुलगीच जर खरोखर दुसर्‍या कुणाच्या प्रेमात पडली असली तर? ही भीती मला थांबवायची. पण बरेच दिवस झाले दोघांमध्ये काहीही कम्युनिकेशन नसल्यामुळे माझ्याही मनातले धागे तुटत चालले होते. तिला विसरावे म्हणून मी स्वत:हून प्रयत्न करत होतो. कमीतकमी बॅनर्जी लांब कुठेतरी आऊटडोअरला पाठवेल असे वाटत होते पण तो ही पाठवत नव्हता.
मी आमचे वॉट्सअॅपवरचे जुने चॅट काढून वाचत होतो. फेसबुकवरचे तिचे तेच ते फोटो पुन्हा पुन्हा पहाण्यात रात्रीच्या रात्री घालवत होतो. एवढे दो दिल एक जान असणारे आम्ही, पण एकमेकांशी बोलण्यासाठी कोणती गोष्ट आड येत होती ते समजत नव्हते. माझ्या बाबतीत म्हणाल तर मला आर्याने फसवले आहे ही भावनाच संताप आणणारी होती, माझ्या सेल्फ रिस्पेक्टला धक्का देणारी होती. त्यामुळे मी माझ्याकडून तिला फोन करणे शक्य नव्हते. आणि कितीही नाही म्हटले तरी आमच्या प्रश्नचिन्हवाल्या नात्याचे पुढे काय होणार आहे याची चिंता मनाला भेडसावत होती.
क्रमश:
©विजय माने, ठाणे.
