भोपाळवरून दिल्लीला पोहोचल्यावर फ्लाईटमधून उतरल्या उतरल्या मोबाईल ऑन करताच आर्याचा मेसेज आला होता.
मी आणि करिश्माने ऑफिसला दोन दिवसाची सुट्टी टाकली आहे. तिच्याबरोबर मी आज पुण्याला जातेय. आम्ही खूप धमाल करणार आहोत. ट्रेकिंगला जाणार आहोत तोरणाला. मला माहित आहे, चेन्नईवरून तू बुधवारी रात्री परत येशील. आम्ही परत आल्यावर गुरुवारी आपण भेटतोय. मला तुझ्या कुठल्याही एक्सक्युझेस चालणार नाहीत. तो पर्यंत मला खूप मिस कर! बाऽय शोना!!
आर्याच्या मेंदूत सतत काहीतरी चाललेले असायचे. बाहेरच्याला त्याचा थांगपत्ताही लागायचा नाही. मध्येच हे ट्रेकिंगचे खूळ तिच्या डोक्यात कोणी टाकले होते देव जाणे! ट्रेकिंगला सुरवात करायची आहे तर सिंहगडला वगैरे जायचे, डायरेक्ट तोरणा? पण तिला समजावण्यात काही अर्थ नव्हता.
दुसर्‍यादिवशी दिल्लीचे ट्रेनिंग संपवून चेन्नई फ्लाईट पकडायला टॅक्सीत बसलो आणि लक्षात आले सकाळपासून तिच्याशी बोललोच नव्हतो. मोबाईल ऑन केला तर अनेक स्पॅम आणि ओळखीचा म्हणजे तिचाच तेवढा एक मेसेज होता.
सम्या, तू मला अजिबात मिस करत नाहीस. कालपासून मला साधा एक कॉल केलेला नाहीयेस. माझ्याबरोबर नसतोस ना त्यावेळी फुल सुटलेला असतोस तू. मी या सगळ्याचा सव्याज बदला घेणार आहे. आणि आता टाईमपास म्हणून मला कॉल करू नकोस.
मी तिचा नंबर डायल केला आणि “अजिबात बोलणार नाही तुझ्याशी!” असे पहिले वाक्य बोलणारी आर्या अर्धा तास झाला तरी फोन ठेवायला तयार नव्हती. “अगं एअरपोर्टवर आलोय, रात्री झोपण्याआधी तुला नक्की कॉल करतो.” असे म्हणून कॉल डिस्कनेक्ट केला. बॅगेज स्कॅनिंग झाल्यावर चेन्नईच्या ज्या भल्यामोठ्या रांगेत उभा राहिलो त्या फ्लाईटमध्ये विंडो सीट मिळायचा चान्सच नव्हता. बोर्डिंपास घेऊन एकदाचा फ्लाईटमध्ये आलो. ओठांना भडक लाल रंगाची लिपस्टिक लावलेल्या एका भयंकर एअर होस्टेसने ‘सगळी फ्लाईट सोडून आला आमच्याच फ्लाईटमध्ये कडमडायला?’ अशा भावात आमचे स्वागत केले. एकतर तिच्या विचित्र लिपस्टीकमुळे ती व्हॅम्पायरसारखी नुकतेच कुणाचेतरी रक्त पिऊन आली आहे असे वाटत होते. एअरलाईन आणि येणार्‍या पॅसेंजर्सवर उपकार केल्याच्या अविर्भावात ती उभी होती, तशात तिला काही मदत मागितली असती तर तिने माझ्या नरडीचा घोट घ्यायला कमी केले नसते या भीतीने तिला कोणत्याही प्रकारची तसदी न देता मी गुपचूप माझ्या सीटवर गेलो.
दोन साऊथ इंडियन आण्णांमध्ये माझी सीट होती. सुरवातीला ते दोघे एकमेकांशी संबंध नसल्याप्रमाणे वाटले पण होते मात्र चांगले मित्र. एवढे जिगरी की, त्यांच्यामध्ये बसलेल्या मला दुर्लक्ष करून अगम्य भाषेत त्यांचे बोलणे चालले होते. लेकाचे नेमके भांडत होते की कुठल्या विनोदावर हसत होते याचा पत्ता लागून द्यायला तयार नव्हते. तरीही मी त्यातल्या एकाला मी आईल सीटवर बसतो, तुला तुझ्या दोस्ताच्या बाजूला बसायचे आहे का? वगैरे विचारून पाहिले, पण “इल्ला! हियर वोके!” म्हणजे त्यांना माझी जिरवायचीच होती. मी सरळ इयरफोन कानात टाकले आणि पुढच्या एलसीडीवर लागलेला टॉम अॅन्ड जेरीचा शो ऑन केला.
रात्री साडेदहाला चेन्नईला पोहोचून एअरपोर्टबाहेर आलो तर हातात माझ्या नावाचे प्लाकार्ड घेऊन आमचा चेन्नईचा इंजिनियर सुजेश मला रिसीव्ह करायला उभा होता. त्याचे वय साधारण माझ्याएवढेच असेल. त्याला “एवढ्या लेट कशाला आलास? हॉटेलचा पत्ता दिला असता तरी चालले असते.” म्हणालो तर “सर, साडेआठ तक तो ऑफिसमेही था. उधरसे ही आया टॅक्सी मे, और ऐसा भी इतनी रात को क्या काम था मुझे?” हे उत्तर आले. ब्रांचने माझ्या हॉटेल बुकिंग आणि टॅक्सीची आधीच व्यवस्था केली होती. सुजेश त्या टॅक्सीनेच इकडे आला होता. पाऊणतास प्रवासानंतर आम्ही हॉटेलवर पोहोचल्यावर सुजेश मला सोडल्या सोडल्या काहीही न जेवता तसाच घरी जायच्या मूडमध्ये दिसत होता पण मी त्याला तसा जाऊ दिला नाही. आमचे डिनर झाल्यावर तो त्याच्या बाईकने घरी गेला. जाता जाता सकाळी नऊ वाजता घ्यायला येतो असे सांगायला तो विसरला नाही. “पण कशाला येतोस? मी टॅक्सीने ब्रांचला पोहोचेन!” असे म्हटलो तर “नाही, तू इथला पाहुणा आहेस आणि तुझा इथला स्टे कम्फर्टेबल करायची जबाबदारी माझी आहे!” त्याच्या या उत्तरावर काय बोलावे ते मला समजेना.
हे अगदीच अनपेक्षित होते. सुजेशच्या रुपाने चेन्नईमध्ये एक चांगला मित्र भेटला. दुसर्‍यादिवशी सकाळी बरोबर नऊ वाजता तो हॉटेलवर हजर होता. त्याने ब्रांचजवळच्या एका प्रसिद्ध रेस्टॉरंटमध्ये नेऊन वडा सांबार, इडली आणखी काहीतरी दोन पदार्थ – साधारणपणे ज्यांची नावे लक्षात रहाणार नाहीत – मागवले आणि ते खायला सांगितले. कमालीचे स्वादिष्ट होते. ब्रेकफास्ट थोडा जास्तच झाला. मी बिल दिले पण गल्ल्यावर बसलेल्या हॅपीमॅनला त्याने तामिळ की मल्ल्याळममध्ये काहीतरी सांगितले आणि त्याने हसतहसत माझे पैसे परत केले आणि सुजेशकडून घेतले.
ब्रांचमध्ये पोहोचायला आम्हांला साडेदहा वाजले. ट्रेनिंगसाठी सुजेशसह सत्तावीसजण हजर होते. सगळेजण मी काय सांगतोय ते लक्ष देऊन ऐकत होते. दिल्लीतल्या ट्रेनिंगसारखी अखंड बडबड इथे नव्हती की गोंगाट करणारा क्राऊडही वाटत नव्हता. हे साऊथ ईंडियन लोक कमालीचे नम्र असतात. कुठेही शो शा करायच्या भानगडीत पडत नाहीत. करोडपती असला तरीही त्याच्या वेषावरून अंदाज येणार नाही. भोपाळ आणि दिल्लीच्या किलबिलाटातील अनुभवानंतर एवढे शांत ट्रेनिंग योग्य दिशेने चालले आहे की नाही याची मला शंका येत होती. पण सुजेशने एव्हरीथिंग इज ओके, ट्रेनिंग चालू ठेव म्हणून सांगितले.
ग्रुपफोटोने ट्रेनिंगची सांगता झाली. सर्वांनी माझे आभार मानले. सकाळी ब्रांचमॅनेजर कुमारन आला नसल्याने सुजेशने ट्रेनिंग झाल्यावर त्यांच्याशी भेट घालून दिली. मी ऑल द वे मुंबईवरून चेन्नईला येऊन लोकांना ट्रेन केले म्हणून त्याने माझे खूप आभार मानले. मी त्याला भोपाळ आणि दिल्लीमार्गे चेन्नईला आलोय हे सांगायचे मुद्दाम टाळले नाहीतर ते समजल्यावर त्याने मला दंडवतच घातला असता. त्यानंतर सुजेशने मला चेन्नईत मिळणार्‍या शुद्ध देशी तुपातला म्हैसूरपाक मिळणार्‍या एका प्रसिद्ध मिठाईच्या दुकानात नेले आणि इथून मिठाई घ्यायची असे सांगितले. मी दोन मिठाईचे बॉक्स घेऊन सुजेशला काही समजायच्या आत बिल सेटल केले. तो काही केल्या मी दिलेला बॉक्स घ्यायला तयार होईना. त्यासाठी मला “मी चेन्नईला पुन्हा कधीही येणार नाही.” अशी खोटी आणि प्रेमळ धमकी द्यावी लागली.
एअरपोर्टवर मला सोडायला तो पुन्हा आला. फ्लाईटला बराचवेळ होता म्हणून लगेच आत न जाता त्याच्याबरोबर गप्पा मारत बाहेरच थांबलो. नंतर गप्पांच्या ओघात तोही माझ्यासारखा भाड्याच्या फ्लॅटमध्ये रहातोय ते समजले. हॅपी बॅचलर्स लाईफ! बोलता बोलता दोघांच्या तारा एवढ्या जुळल्या की अगदी पर्सनल गप्पा कधी सुरू झाल्या ते ही समजले नाही. शेवटी थोडेसे दबकतच त्याने विचारले, “तुला गर्लफ्रेंड आहे का?”
त्याच्याशी खोटे बोलून मला काय मिळणार होते? मी हो म्हणून सांगितल्यावर तो ही थोडा रिलॅक्स होत माझ्याशी बोलू लागला. त्याची गर्लफ्रेंड वेळ देत नाही म्हणून त्याच्यावर दोन दिवसापासून चिडली हाती आणि माझ्या टूरचा प्लान अचानक झाल्यामुळे त्याचे शेड्यूल फिसकटले होते. दुसर्‍यादिवशी सुट्टी टाकून त्याने पिक्चर्सची दोन तिकीटे काढली होती. तो दिवस ते फुलटू एन्जॉय करणार होते. मला माझ्या गर्लफ्रेंडची आठवण झाली. काल रात्री तिला फोन करायचा राहून गेला होता. एकतर प्रवासाने खूप थकलो होतो. जेवणानंतर बेडवर अंग टाकल्या टाकल्या कधी झोप लागली ते समजलेच नाही. अगदी कपडे बदलायचेही भान नव्हते. सकाळी उठल्या उठल्या तिला कॉल केला होता पण तिचा फोन स्वीच ऑफ येत होता. ती जाम चिडली असणार यात शंकाच नव्हती. गर्लफ्रेंड्स वुईल बी गर्लफ्रेंड्स! आम्हांला कधीही समजून घेत नाहीत, नुसता वेळ हवा असतो त्यांना! मित्राबरोबर अर्धा तास घालवला तरी त्यावरून दोन तास चिडचिड करतील! “पुन्हा असे नाही होणार बोल काहीतरी माझ्याशी!” असे म्हटले तरी “जा ना तुझ्या मित्राबरोबर बोलायला!” असे वादविवाद चालतात. आमच्या दोघांचीही स्टोरी एकच होती. शेवटी फ्लाईटची वेळ झाल्यावर त्याचा निरोप घेऊन मी एअरपोर्टमध्ये गेलो.
यावेळी मात्र मला विंडोसीट मिळाली. जागेवर येऊन रंगीबेरंगी फ्लाईट मॅगेझिन चाळत बसलो होतो इतक्यात सेम आर्यासारखी दिसणारी एअर होस्टेस माझ्या अगदी कानात “बिझनेस क्लासमध्ये येऊन बसता का प्लीज?” म्हणून कुजबुजली. माझे तिकीट इकॉनॉमी क्लासचे आहे ते तिला सांगितल्यावर ती केवढी गोड हसली! मग तिने माझे इकॉनॉमी क्लासचे तिकीट अपग्रेड होऊन बिझनेस क्लासचे झाले असल्याचे सांगितले. हे असे अपग्रेडेशन ट्रेनमध्य होते याची मला कल्पना होती पण विमानात -आणि ते ही आगाऊ पैसे न भरता, असे अपग्रेडेशन होत असेल याची मी स्वप्नातही कल्पना केली नव्हती.
मी ओव्हरहेड लॉकरमधून माझी लॅपटॉपची बॅग घेतली आणि तिच्यामागे गेलो. बिझनेस क्लासमध्ये गेल्यावर तिने माझ्या हातातली बॅग घेऊन एखाद्या नोकरासारखी वर सरकवली ते मला खटकले. एवढी सुंदर मुलगी अशी कामे करण्यासाठी शोभत नव्हती. तिने मला ब्रेकफास्टसाठी काय आणू म्हणून विचारल्यावर माझी पंचाईत झाली. बिझनेस क्लासवाले काय घेतात याची मला कल्पना नसल्याने, शिवाय आमचे दुपारचे लंचही अगदीच लेट झाले असल्याने तसेही काही खायची माझी इच्छा नव्हतीच. मी फक्त अॅपल ज्यूस आणायला सांगितला. त्याबरोबर खायला काय आणू का अशी पुन्हा विचारणा झाली आणि मी नको म्हणून सांगितल्यावर “सर, प्लीज काहीतरी घ्या ना! वी वोन्ट फील गूड इफ यू डोन्ट इट एनिथिंग ड्युरींग द जर्नी!” तिची मर्जी राखायला मला नको असतानाही सँडविच खावे लागले! मग मात्र खुश होऊन तिने एका पारदर्शक काचेच्या ग्लासात अॅपल ज्यूस दिला.
मी तिला दुसर्‍या पॅसेंजर्सना सर्व्ह करताना पहात होतो. अगदीच आर्यासारखी दिसत होती ही पोरगी. मी हातातल्या मॅगेझिनवर फोकस करायचा प्रयत्न करत होतो पण ती जवळून गेली की तिचा स्ट्रॉबेरी परफ्यूम हैराण करत होता. मी बर्‍याचदा तिच्या पांढर्‍या टॉपच्या सोनेरी नेमप्लेटवर काय नाव लिहीले आहे हे पहायचा प्रयत्न केला, पण तिच्या हालचाली एवढ्या चपळ होत्या की काही समजत नव्हते. मी जेव्हा वाचायचा प्रयत्न करत होतो तेव्हा नेमकी ती पटकन निघून जायची किंवा ती नेत असलेल्या तिच्या हातातल्या वस्तूमागे तिचे नाव दडलेले असायचे. मुंबईत फ्लाईट लॅन्ड झाल्यावर आम्ही खाली उतरताना पुन्हा तिच्यावर लक्ष गेले. दरवाजावर सर्वांना बाय बाय करत ती उभी होती. शेवटी नाव समजले, नेहा! खूपच सुंदर होती! अगदी दुसरी आर्याच.
“बाय बाय सऽर.” हे ऐकल्यावर काळजात चर्र झाले. काहीच्या काहीच प्रोफेशनल असतात हे लोक! जाऊदे, त्यांच्याबद्दल विचार करण्यात काही अर्थ नव्हता. दुसर्‍यादिवशी मला आर्याला भेटायचे होते. आर्या दुनियेशी सिविलाईज्ड असेल पण माझ्याशी नक्कीच नव्हती. अनेकवेळा भलतीसलती धाडसे करून मला शॉक द्यायची. माझी चूक असली की माझ्यावर खोटे खोटे ओरडणे, मस्करी केली की चिमटे काढणे, कानात बोलताना कान चावणे या गोष्टी ती कुठे शिकून आली होती देव जाणे! खरोखर ती माझी जिगरी शेरणी होती. आम्ही एकमेकांची कंपनी खूप एन्जॉय करायचो हे आम्हा दोघांनाही ठाऊक होते. मुंबईत फ्लाईट लॅन्ड झाल्या झाल्या मी मोबाईल स्वीच ऑन केला.
आता सापडलास ना माझ्या तावडीत? तुला चांगलाच पहाते. कुठे जाशील माझ्यापासून दूर? सारखा पळत होतास ना, भोपाळ, दिल्ली आणि चेन्नई? उद्या भेट, मग दाखवते तुला!
मेसेज वाचून खूप भारी वाटले. गेल्या काही दिवसात मी तिला खूप मिस केले होते. कधी एकदा तिला भेटून खूप सार्‍या गोष्टी तिच्याशी शेअर करतोय असे झाले होते. मी एक मेसेज टाईप करून पाठवून दिला-
लुकिंग फॉरवर्ड टू मीट यू बार्बी! डाईंग टू सी यू अॅक्च्युली! बट कान्ट हेल्प नाऊ!!
माझा मेसेज तिच्यापर्यंत पोहोचला नाही. कॉल करून पाहिले तर तिचा मोबाईल अजूनही बंदच होता. मला घरी पोहोचायला रात्रीचे साडेबारा वाजले. आल्याआल्या बॅग सोफ्यावर टाकली आणि पहिल्यांदा बाथरुममध्ये घुसलो. गरम पाण्याच्या शॉवरखाली बराचवेळ उभा राहिल्यावर सारा थकवा गेला. एअरपोर्टवरून परत येताना डिनरचे पार्सल आणले होते, एकदाचे ते आटपून घेतले आणि दोनतीन दिवसाच्या सततच्या प्रवासाने खूप अंग दुखत होते म्हणून कधी नव्हे ते स्टडी टेबलवर ठेवलेली गोळ्यांची छोटीशी बॉटल हातावर उपडी केली आणि गोळ्या खाऊन लगेच बेडवर जाऊन पडलो त्यावेळी घड्याळात रात्रीचे दीड वाजले होते.
उशाशी ठेवलेल्या मोबाईलच्या रिंगटोनने गाढ झोपेतून जागा झालो. एवढ्या रात्री माझ्या मोबाईलवर कुणाचा कॉल येत होता ते समजत नव्हते. झोपेतच मोबाईलचा स्क्रीन चेक केला तर अननोन नंबर होता. एवढ्या ऑड टायमिंगला कोण माझी आठवण काढतेय ते पहाणे मला आवश्यक वाटले म्हणून कॉल घेतला, “हॅलो?”
“इन्स्पेक्टर वागळे बोलतोय लोणावळ्यावरून.”
“कुठून?”
“लोणावळा पोलिस स्टेशन.” पोलिसस्टेशनचे नाव ऐकताच मी पटकन उठून बसलो.
“बोला-”
“तुम्ही आर्या देशमुख यांना ओळखता का?”
“हो. का?”
“कोण आहेत त्या तुमच्या?”
“माझी होणारी बायको.” पटकन माझ्या तोंडून गेले.
“आय एम सॉरी, पण मी जे काही सांगणार आहे ते तुम्हाला थोडे धीराने घ्यावे लागेल.”
काहीही न बोलता त्यांनी बराचवेळ जीवघेणा पॉझ घेतला. त्यांना नेमके काय सांगायचे होते ते मला कळत नव्हते.
“काय बोलताय तुम्ही? जरा नीट सांगाल का प्लीज?”
“आर्या देशमुख आता आपल्यात नाहीयेत.”
“काय?”
माझ्या हातातून मोबाईल पडला. पुन्हा उचलून मी तो कानाला लावला.
“हो. लोणावळ्याजवळ त्यांच्या कारचा अपघात झालाय आणि अॅम्ब्युलन्स तिथे पोहोचण्याआधीच शी वॉज … यू नो वॉट आय मीन. त्यांच्याबरोबर असणार्‍या मैत्रिणीला आम्ही हॉस्पिटलमध्ये अॅडमिट करू शकलो. पण त्याही खूप सिरीयस आहेत.”
“माय गॉड! काय होऊन बसले हे! आम्ही पोहोचतोच तिकडे!”
“आय नो -एवढा मोठा धक्का पचवणे खूप अवघड आहे पण सावरा स्वत:ला.”
त्यांच्याकडून हॉस्पिटलचा पत्ता घेऊन मी कॉल डिस्कनेक्ट केला. इन्स्पेक्टर वागळे काय बोलले त्यावर विश्वास ठेवणे खूप अवघड होते. आता मी आर्याला यापुढे कधीही भेटू शकणार नाही या नुसत्या विचारानेच डोके सुन्न झाले आणि अचानक माझ्या सर्वांगातून शक्तीच गेली.
क्रमश:
©विजय माने, ठाणे.
आर्या जागेवर येऊन बसली खरी पण पुढे इंट्रोडक्शन द्यायला कोण उठेना. मग ट्रेनरने खूप ढकलल्यावर पुढचा एकजण तयार झाला. तो ही कमालीचा नर्व्हस झाला होता. शेवटी कसेबसे त्याचे इंट्रो झाले आणि गाणे म्हणून त्याने हुश्श केले. हा इंट्रोच्या शेवटी असणारा नाच किंवा गाण्याचा मुद्दा नसता तर इंट्रोमध्ये विषेश असे काही नव्हते. आरामात करता आले असते. पण हाच मुद्दा सगळ्यात महत्वाचा आहे म्हणून आमचा गुरुजी अडून बसलेला. दुसरा जागेवर येऊन बसल्यावर इंट्रो द्यायला कोण उठेनाच! मग अजून एक नियम बनवण्यात आला. ज्याचे इंट्रो झाले आहे, त्याने पुढचा माणूस नॉमिनेट करायचा आणि त्याने निमूटपणे पुढे येऊन सुरु व्हायचे.
