त्या रात्री सारे आवरून मी झोपायच्या तयारीत होतो. दिवसात बर्‍याच ग्रुपमधले चेक करायचे राहून गेलेले वॉट्सअॅप मेसेजेस पहावेत म्हणून मोबाईल हातात घेतला आणि डोळ्यांवर विश्वासच बसेना. नोटीफिकेशनमध्ये आर्याचा एक मेसेज होता. स्क्रीन पटकन अनलॉक करून आर्याच्या मेसेजवर क्लिक केले-
समीक्षाला खूप मिस केले असशील ना आज? तिला तसा मेसेज वगैरे केलास की नाही?
तेवीस दिवसानंतर तो तिचा पहिला मेसेज होता आणि मला पुन्हा भांडण चालू करायचे नव्हते.
का? असे का वाटते तुला?
दिवसभर शांत शांत होतास. मी बाजुलाच असल्याने तिच्याशी काही बोलूही शकला नाहीस, तुझी बेचैनी मला कळत होती. तिला स्टेशनवर ड्रॉप केले नाहीस. हां, त्यातूनही दोन कामे मात्र केलीसच.
कोणती?
तिच्या गाण्याला अॅप्रिशएिट केलेस आणि तिचा मोबाईल नंबर मिळवलास
तू का जळते आहेस तिच्यावर?
पर्सनल थिंग!
कसली पर्सनल थिंग? म्हणजे तिने कुणाशी बोलूही नये का?
सारे जग रिकामे पडले आहे, खुशाल बोलावे! आय डोन्ट केअर! फक्त एकाशी बोलायला नको का?
एकवेळ बोलणेही खपवून घेईन, पण बाईकवर कशी बसली होती ती काल?
ओह, आय सी! म्हणजे तू पाहिलंस आम्हांला काल!
पाहिलंस? ऑफकोर्स पाहिलं. रात्रभर मला झोप नाही आली सम्या! तुला खूप मजा आली असेल ना पण? बाईकवर तुला एवढी खेटून ती कशी काय बसू शकते? ते ही माझ्या हक्काच्या जागेवर?
ती जागा सोडायचा निर्णय तुझा होता
तसे नव्हते ते. पण लोकांनी समोरचा काय बोलतोय ते ऐकून तर घ्यायला पाहिजे की नको?
समोरच्याचे काय ऐकून घ्यायचे होते? आणि मी जे पाहिले ते काय होते मग?
एक नंबरचा डफर आहेस तू! दिपक माझा आतेभाऊ आहे आणि “आर्याला एकदा भेटून घे-” म्हणून त्याचे आईबाबा त्याच्या खूप मागे लागलेले. शेवटी खूप प्लानिंग करून त्यादिवशी ते सगळेजण आमच्याकडे आलेले. पण डोंट वरी, मी त्याला आपल्याबद्दल सारे काही सांगून टाकले. ऐकल्यावर तो थोडासा नाराज झाला, पण नाऊ ही इज नॉट इंट्रेस्टेड इन मी!
वा! ही खूप गोड बातमी होती पण ते ऐकून मी भलताच आनंदी झालोय हे तिला भासू दिले नाही. कम्यूनिकेशनची लिंक तुटू नये म्हणून मी पुढचा मेसेज पाठवून दिला
मुळात तो इंट्रेस्टेड होता का?
तुला काय वाटते?
मी काहीही गेस करायच्या मूडमध्ये नाही. खूप काही गेस करून आधीच डोक्याला मुंग्या आलेत माझ्या
काय काय गेस केले आहेस आतापर्यंत?
मी का सांगू? मी फक्त जवळच्या माणसाशीच शेअर करतो ते.
शटअप! बस कर आता देवदासगिरी! उद्या संध्याकाळी सहा वाजता तू मला आर मॉलला भेटतोयस. माझ्यावर एक ट्रीट आहे तुझी – लाँग पेंडिंग!
नेव्ही ऑफिसर बरोबरच्या एंगेजमेंटची का?
तू खूप मार खाणार आहेस माझा. आत्ता काही नाही बोलत तुला. पण उद्या भेट, मग सांगते.
आर यू शुअर तुला नक्की भेटायचे आहे, आणि ते ही एकटीने?
हो शोना! आणि आता खूप सारे प्रश्न विचारु नकोस. थोडे उद्यासाठी ठेव! बाऽऽय, गुड नाईट! स्वीट ड्रिम्स!
घंटा स्वीट ड्रिम्स! तीन आठवडे तिला भेटलो नव्हतो. लाईफ कुठे चाललेय ते समजत नव्हते. नुसत्या कॅलेंडरवरच्या तारखा बदलत होत्या. कशातही लक्ष लागत नव्हते. जेवण, झोप याचा पत्ता नव्हता. मी जेव्हापासून तिच्याशी बोलत नव्हतो, तेव्हापासून जेवणच जात नव्हते. लंच तर स्कीपच करायचो. माझे वजन सहा किलोनी कमी झाले होते. तिच्याशी बोलत नसलो तरी मागच्या आठवणी बेचैन करून सोडत होत्या.
मी तिला पहायला अक्षरश: मरत होतो. तिच्याशी मला खूप काही बोलायचे होते. काय ते माहित नाही, पण खूप शेअर करायचे होते. तेवढ्याशा चॅटनेही मन हलके झाले. वातावरणात रोमान्स भरला. डोक्यात इवली इवली नाजुकशी गुलाबी फुले उमलू लागली. खुश होऊन मी डोळे बंद केले आणि आमच्या काही भेटी आठवल्या. प्रेझेंटेशन स्लाईड्स बदलाव्यात तसा मूड बदलला. एवढ्यात अजून एक मेसेज आला.
माझ्याकडे अजून एक गुड न्यूज आहे
मला या मुलींचे खरोखर कळत नाही. गुडनाईटचा मेसेज टाकल्यावर गुपचूप न झोपता त्या अजून काहीतरी सांगत रहातात आणि समोरच्याची झोप उडवतात. आता पॅचअप झाल्यावर थोडा टाईम तरी गप्प रहायचे. पण गप्प राहील ती आर्या कसली?
कसली गुड न्यूज? आई होणार आहेस का?
शटअप! आणि आता मला शांत झोपू दे. उद्या आर मॉलला भेटूया
ठीकाय! पण गुड न्यूज तर सांग
नाही उद्याच सांगेन
मग आता कशाला बोललीस?
तडप ना जरा. मीच तडपायचे का फक्त?
एक नंबरची दुष्ट आहेस तू!
पक्के ओळखले आहेस तू मला! आणि राजा, मी तुझ्याशिवाय नाही रे राहू शकत! चुकीच्या ठिकाणी गुंतलीय हे आता समजतेय मला. पण काही उपयोग नाही ते समजूनही!
काय?
काही नाही! अशीच गंमत! बाय द वे, आता रियलवाला गुडनाईट, पप्पा झोप म्हणून मागे लागलेत केव्हाचे
एवढ्याशा बोलण्याने सारा मूड बदलला. पण या दोन क्षणांसाठी मला तीन आठवडे वाट पहावी लागली. मला माहित होते तिची अवस्थाही फार चांगली होती असे नाही. आमचा दुरावा मिटावा म्हणून तिने बरेच प्रयत्नही केले होते पण मीच ऐकायला तयार नव्हतो. मला माझ्या पर्सनॅलिटीच्या या गोष्टीवर अजून काम करायला हवे आहे ते मला समजत होते.
आम्ही दुसर्‍यादिवशी आर मॉलला भेटलो. तिला ज्या क्षणाला माझ्याकडे येताना पाहिले त्या क्षणाला नेमके कसे वाटत होते ते शब्दांत सांगणे कठीण आहे. ती सोडून जाण्याची खूप भीती वाटत होती पण आमचे प्रेम तेवढे कच्चे नाही याची खात्री पटली. भेटल्या भेटल्या ती आजुबाजूच्या लोकांची पर्वा न करता माझ्या कुशीत शिरली आणि बराचवेळ तशीच मिठीत थांबली. लोक थांबून आमच्या व्युव्ह घ्यायला लागल्यावर मलाच अवघडल्यासारखे झाले.
तिच्या भावना अनावर झालेल्या. तीन आठवड्याचा विरह शमवायला मॉलसारख्या सार्वजनिक ठिकाणी जाणे तसे चुकीचेच होते. मी हळूच तिच्या कानात “लोक पहातायत आपल्याला. बेबी, आता भेटलोय ना आपण! इट्स ओव्हर नाऊ! आता नको काळजी करूस!” असे सांगितल्यावर ती भानावर आली आणि डोळे पुसत “चल आता कुठेही-” म्हणत तिने मला मॉलमध्ये खेचले. तिची ती मिठी आणि तो स्पर्श सारेच स्वप्नवत वाटत होते. काहीही न खरेदी करता तिच्याबरोबर वेड्यासारखा सारा मॉल भटकलो.
तिला डिनर मात्र कुठेतरी बाहेर करायचे होते. मॉलमधल्या फुडला ती कंटाळली होती. तिला माझ्याशी महत्वाचे काहीतरी बोलायचे आहे हे तिच्या चेहर्‍यावरून पटकन उमगत होते. असे काही असले की मला लगेच समजायचे. गेले वर्षभर या ‘आर्या’ नावाच्या पुस्तकाचा अभ्यास करत होतो त्यामुळे त्यातले पान न् पान परिचित होते. एका छोट्या रेस्टॉरंटच्या टेबलवर सेट झाल्यावर तिने संभाषण सुरु केले, “तुझा बॉस कसा आहे?”
“आपण त्याच्याबद्दल बोलायला आलोय का इथे?”
“मग तू कसा आहेस?”
“तुझ्यासमोर बसलोय, हा असा.”
“आजकाल तू स्वत:ची अजिबात काळजी घेत नाहीयेस. खरंय ना?”
“असं का वाटतं तुला?”
“किती अशक्त झालंय माझं पिल्लू? जेवतोस का वेळेवर?”
“हंऽऽ जेवेन आता.”
“एक नंबरचा बावळट आहेस तू! तुला एवढेही कसे कळत नाही रे?”
“अगं भूकच नव्हती लागत.”
“आणखी काय काय होत होते या तीन आठवड्यात? म्हणून एवढा रुसलेलास माझ्यावर?”
“जाऊदे ते सोड! आता तीन आठवड्याची तहान आणि भूक एकदमच लागलीय.” तिच्या डोळ्यांत पहात मी बोललो.
“चुप्प बस! तुला तर त्याच्याशिवाय दुसरे काही सुचत नाही. आणि साधा एक कॉल किंवा मेसेजही नाही करता आला?”
“खूप वाटत होते. पण तुझा रागच एवढा आला होता की त्याने सगळे थोपवून धरलेले.”
“अच्छा? एवढा राग आहे का तुझ्यात?”
“का? झाला तेवढा पुरेसा नाही?”
“ऊंहू! मला अजून पहायचाय, पण असा नाही. थोड्या वेगळ्या पद्धतीने.” ती लाजत म्हणाली. ते तिचे लाजणे काय सुचवतेय ते मला चांगलेच समजत होते.
“म्हणजे?”
“वेळ आल्यावर सांगेन! अजून एक-”
“आता आणि काय?”
“तू चिडलास की खूप क्यूट दिसतोस यार…वाटते की किस्सी घ्यावी तुझी!” रेस्टॉरंटमध्ये एवढी गर्दी असताना तिने मला चक्क डोळा मारला.
“मग घे आता! यू आर फ्री टू डू इट!”
“आत्ता कुठे चिडलायस? खुश तर दिसतोयस.”
“खुश तो हम है आज! चल ऑर्डर कर आधी.”
तिने वेटरला बोलवून पनीर बटर मसाला आणि पराठा ऑर्डर केला. यम्मी! खूप दिवसांनी गरमागरम जेवण गोड लागले. त्याचे कारणही तेवढेच स्पेशल होते. तिच्या गुड न्यूजचे अजून डोक्यात होतेच. खात खात मी विचारले, “कोणती गुड न्यूज आहे तुझ्याकडे?”
“गेस कर ना.”
“मी तर कालच गेस केले होते.”
“काय?”
“कालचा मेसेज चेक कर.”
तिने माझे आदल्या दिवशीचे मेसेजेस चेक केले आणि ‘आई होणार आहेस का?’ या मेसेजला शटअप म्हणाली. शटअप म्हणून मुली लाजतात कशा हे मला खरंच कळत नाही. म्हणजे मधल्या मध्ये आपला कात्रज होतो. पुढे त्यांना नेमके काय म्हणायचे असते किंवा त्यांच्या मनात काय चाललेले असते ते काही म्हणता काही समजत नाही. कधी कधी त्यांना खूप जवळही यायचे असते आणि त्याची त्यांना भीतीही वाटत असते.
“मग काय?”
“खूप दिवसापसून मला डीएसएलआर घ्यायचा होता, तो घेतला!”
“कधी?”
“मागच्या महिन्यात!”
“आणि तू मला आत्ता सांगतीयेस?”
“तेच सांगायला तुझ्या फ्लॅटवर आलेले. मला हवे ते मॉडेल स्टोअरमध्ये नव्हते म्हणून अॅडव्हान्स देऊन बुक केले आणि लगेच तुझ्याकडे आलेले. पण कुणीतरी एका भलत्याच मुलीला अॅक्टिंगचे धडे देण्यात बिझी होते. त्याला माझ्याकडे लक्ष द्यायला वेळ नव्हता आणि आशिष व दिप्ती आपल्याला प्रायव्हसी देऊन बाहेर गेल्यावर कॅमेराचे माझ्या डोक्यातूनच निघून गेले. हल्ली तुझ्यामुळे माझ्या खूप गोष्टी विसरायला लागल्या आहेत. अगदी कॅमेरा येऊन आठवडा उलटून गेला तरी तुला सांगायचे लक्षात नाही आले आणि त्यानंतर तू माझ्या घरी सरप्राईज व्हिजीट दिलीस. बाकी म्हणशील तर गेलेले तीन आठवडे तुला माहितच आहेत!”
“हो, चांगलेच माहित आहेत. कुठल्यातरी निकषावर थोडा बेटर माणूस आयुष्यात आल्यावर मला धोका द्यायचा कुणीतरी प्रयत्न केलेला.”
“मिस्टर समीर देशमुख, तो धोका वगैरे काही नव्हता. आणि आता तर तू विसरूनच जा. तुम्हाला या आयुष्यात काही झाले तरी मी सोडत नसते. तुमच्याकडे दुसरा ऑप्शनच नाहीये आता आणि तसा विचार करायचा प्रयत्नही करू नका.”
हे ऐकून मला खूप भारी वाटले. डिनर झाल्यावर तिला घरी सोडताना दोन दिवसापूर्वी समीक्षा बसली होती तशी ती मला बिलगून बसली. या अबोल्याचा बदला म्हणून की काय, तिने माझा अगदी जोराने चावाही घेतला. तिला तिच्या घरी सोडून समाधानी मनाने मी फ्लॅटवर आलो. तीन आठवड्यानंतर त्यादिवशी सुखाची झोप मिळणार होती. फायनली मी आणि आर्या अगदी पहिल्यासारखे एकत्र आलो होतो. पण या सगळ्याचे तात्पर्य काय? तर कधी कधी आपल्या डोळ्यांसमोर घडत असलेल्या गोष्टीही आपल्याला दिसतात तशा नसतात. त्या समजायला समोरच्याचे मोकळ्या मनाने ऐकून घ्यायची तयारी ठेवायला हवी.
क्रमश:
©विजय माने, ठाणे.
आर्या जागेवर येऊन बसली खरी पण पुढे इंट्रोडक्शन द्यायला कोण उठेना. मग ट्रेनरने खूप ढकलल्यावर पुढचा एकजण तयार झाला. तो ही कमालीचा नर्व्हस झाला होता. शेवटी कसेबसे त्याचे इंट्रो झाले आणि गाणे म्हणून त्याने हुश्श केले. हा इंट्रोच्या शेवटी असणारा नाच किंवा गाण्याचा मुद्दा नसता तर इंट्रोमध्ये विषेश असे काही नव्हते. आरामात करता आले असते. पण हाच मुद्दा सगळ्यात महत्वाचा आहे म्हणून आमचा गुरुजी अडून बसलेला. दुसरा जागेवर येऊन बसल्यावर इंट्रो द्यायला कोण उठेनाच! मग अजून एक नियम बनवण्यात आला. ज्याचे इंट्रो झाले आहे, त्याने पुढचा माणूस नॉमिनेट करायचा आणि त्याने निमूटपणे पुढे येऊन सुरु व्हायचे.
