अचानक एका शनिवारी जेव्हा आर्या “मी उद्या तुझ्या घरी येणार आहे-” अशी बोलली त्यावेळी मी टेंशनमध्ये आलो. आमच्या भाड्याच्या फ्लॅटला ‘घर’ म्हणावे असे वाटण्यासाठी मला खूप कष्ट घ्यावे लागणार होते. आम्ही आमचे घर म्हणजे अक्षरश: गोंधळ करून ठेवला होता. पहिले म्हणजे आशिष पिण्याचा शौकीन होता. वाईनपासून स्कॉचपर्यंतची पेये तो मनापासून एन्जॉय करायचा. त्याचा त्रास नव्हता, पण संपल्यावर बाटल्या टाकायला मागायचा नाही. पिण्याबाबतीत त्याचा एक नियम होता. रोज फक्त एक पेग. घरी एखादा नवा ब्रान्ड आणला की “घेणार का थोडी?” हे मात्र तो न चूकता मला विचारायचा आणि ‘नाही’ हे माझे ठरलेले उत्तर असायचे. त्याने मला कधीही पिण्यासाठी जबरदस्ती केल्याचे आठवत नाही एवढा तो जंटलमन होता. फक्त एकदोनदा “हे न पिता तुम्ही कसे काय जगू शकता यार?” असा टोमणा मारलेला माझ्या लक्षात आहे.
का कोण जाणे, पण त्याला मोकळ्या बाटल्यांचे विलक्षण आकर्षण होते. आणलेल्या बाटल्या संपल्या तरी तो टाकायला मागत नसे. तसाच जपून ठेवायचा. या त्याच्या सवईमुळे आमच्याकडे वेगवेगळ्या आकारांच्या बाटल्यांचे कलेक्शनच झाले होते. फ्लॅटवर एवढ्या बाटल्या झाल्या होत्या की रंगीबेरंगी लाईट्स लावल्या तर आमचा फ्लॅट म्हणजे एखादा बारच वाटला असता. सगळ्यातआधी मला तो रिकाम्या बाटल्यांचा स्टॉक घराबाहेर काढावा लागणार होता. नशीब आशिष आऊटडोअरला होता नाहीतर त्याने तो काढूच दिला नसता. कचरा न्यायला येणार्‍या माणसाला मी आगाऊ शंभर रुपये देऊन तो स्टॉक उचलण्यासाठी बोलवून आणला. शिवाय एकट्यावरच त्या कामाचा लोड येऊ नये म्हणून मी त्याला मदतही केली. एवढा पुढाकार घेऊन त्याच्याबरोबर काम करतोय म्हटल्यावर तो माझ्याकडे ‘एवढासा पोरगा आणि एवढी दारु पितो?’ अशा नजरेने बघू लागला. त्याने मला ‘एवढे जास्त पिणे आरोग्यासाठी धोकादायक असते.’ असा उपदेशाचा डोसही दिला. मग त्याला या सगळ्या बाटल्या माझ्या नाहीत हे सांगावे लागले पण त्याला ते पटलेले दिसले नाही. पटो अथवा न पटो विचार करायला वेळ नव्हता, काम महत्वाचे होते म्हणून मी त्यावर लक्ष केंद्रित केले.
घरातल्या एकुणएक बाटल्या आणि टेबलावरचा जुना झालेला सिगरेटचा अॅश ट्रे काढून टाकल्यावर फ्लॅटला जरा घराची कळा आली. मी आमचे मुलत: पांढरा रंग असणारे आणि वापरून वापरून तपकिरी पडून प्राचीन काळचे वाटावेत असे टॉवेल लपवून ठेवले. फ्लॅटचे ग्रील आणि बेडरुमचा काही भाग सुशोभित करणार्‍या आमच्या अंडरविअर्स एका बॅगमध्ये घालून बेडखालच्या स्टोरेजमध्ये टाकून दिल्या. अगदी फॅन साफ करण्यापासून खूप सारे हाऊसकिपिंग होते आणि ते मी एकटाच करत होतो.
पण काही झाले तरी मला आमचा फ्लॅट चांगल्यापैकी बनवायचा होता कारण आर्या आम्ही रहातोय त्याठिकाणी पहिल्यांदाच येणार होती. एकतर ती आलिशान घरात रहात होती. तिचे घर म्हणजे टीव्हीवरच्या मोठ्या सिरीयलमध्ये दाखवतात तसे होते. एकदम टापटीप आणि आवरलेले. आमच्यात घर आवरायला कोणच नव्हते, त्यामुळे हाऊसकिपिंग थोडे बिघडले होते. तरीही मी हॉलची आवराआवरी करून मळलेले सॉक्स, रुमाल अशा ज्या गोष्टी तिला दिसायला नकोत त्या कुठूनतरी बाहेर डोकावत तर नाहीत ना याची पुन्हा एकदा खात्री केली.
तिच्या घरातल्या टाईल्स एवढ्या स्वच्छ होत्या की त्याचा आरशासारखा उपयोग करता येईल. पाहिले तर अक्षरश: चेहरा दिसायचा. ते तिच्या घरी गेल्यावर एकदा अनुभवले असल्यामुळे मला आमच्या फ्लॅटच्या टाईल्स उगाचच ओल्ड फॅशन्ड वाटायला लागल्या. ओरिजीनली त्या चांगल्याच होत्या पण आम्ही घराचा वापर केवळ लॉजिंग या एकाच उदात्त कारणासाठी करत असल्याने फ्लोअरिंगकडे कधी लक्षच गेले नव्हते. आता आयतेच कारण आल्याने डिटर्जंट पावडर टाकून एखाद्या नवशिक्या ट्रेनीसारखा सगळा फ्लोअर साफ केला तरी मनासारखा निघेना म्हणून त्यात फिनाईल टाकून क्लिनिंगचा दुसरा राऊंड मारला आणि तिथेच माझी चूक झाली.
फिनाईलने लोच्या केला. एका छोटी बादली पाण्यात ते किती टाकायचे असते याची कल्पना नसल्याने मी माझ्या अंदाजाने थोडे जास्तच टाकले. पण माझ्याकडून ते प्रमाण सुमार झाले असावे कारण त्या वासाने माझे मलाच गरगरायला लागले. साला, आशिषने एवढ्या उग्र वासाचा हा प्रकार कुठून आणला होता देव जाणे! तो वास घालवायला सगळ्या खिडक्या उघड्या ठेऊन फॅन पाचवर ठेवायला लागला. तो हेलिकॉप्टरसारखा जोशात फिरणारा फॅन गरम होऊन पडतोय की काय असे वाटायला लागले पण तो फिनाईलचा विशिष्ठ वास त्याला दाद देईना. मग दुकानात जाऊन रुम फ्रेशनरची बाटली आणून मारावी लागली तेव्हा कुठे बरे वाटले. त्या प्रसंगाने काही झाले तरी फिनाईल हा प्रकार आयुष्यात पुन्हा वापरायचा नाही असा निश्चय मनाशी करून टाकला.
एकतर ती दुपारी येणार होती म्हणजे जेवणाचा प्रश्न होता. ती घरी आल्यावर पुन्हा जेवायला बाहेर जाणेही बरे दिसले नसते. तिलाही, आणि मला तर ती घरी आल्यावर बाहेरच जायचे नव्हते. म्हणून जेवणाची व्यवस्था मी आधीच करून घेतली. तिला मॅक्डीमधला बर्गर खूप आवडायचा म्हणून मी मॅक्डीमधून बर्गर्स, फ्रेंच फ्राईज आणि स्प्राईट आणले. शेवटी घराची स्वच्छता आणि खाण्याची व्यवस्था याची सगळी तयारी झाल्यावर मी तिची वाट पहात बसलो.
मी तिला बिनचूक पत्ता दिला होता शिवाय वॉट्सअॅपवरून लोकेशनही शेअर केले होते. त्यातही गफलत नको म्हणून रिक्षातून उतरल्यावर कसे यायचे हे तिला सांगितले होते. वास्तविक तिला बरोबर घेऊनच यायची माझी इच्छा होती पण आम्हा दोघांना एकत्र पाहून सोसायटीत बोंबाबोंब झाली असती. आधीच भाडेकरु आहोत म्हणून लोक आमच्याकडे वेगळ्या नजरेने पहायचे. त्यात फ्लॅटवर मुली येणे वगैरे प्रकार चालणार नाहीत ही मालकाची अट होती आणि आजपर्यंत तरी आम्ही इमानेइतबारे ती पाळत आलो होतो.
मला जास्त वेळ वाट पहावी लागली नाही. आर्या वेळेवर आली. लवेंडर कलरच्या वनपीसमध्ये ती एखाद्या फुलपाखरासारखी दिसत होती. त्यात मोकळे सोडलेले केस तिची अजून एक युएसपी होती. बाहेरच्या कडक उन्हातून आल्याने तिला धाप लागली होती. आल्या आल्या तिने सोफ्यावर अंग टाकले आणि काहीतरी चिल्ड प्यायला आण म्हणून ऑर्डर सोडली. मी हॉलमधल्या फॅनचा रेग्युलेटर फिरवून त्याचे स्पीड वाढवले. पंख्याच्या वार्‍याने ती थोडी कंम्फर्टेबल झाली. तिला कोल्ड्रिंकमध्ये बर्फ टाकून प्यायला आवडायचे म्हणून मी तिला बर्फ टाकून स्प्राईटचा ग्लास दिला. लगेच तिने तो ग्लास जणू व्हिस्कीचा असल्याप्रमाणे सिप मारायला चालू केले. कोल्ड्रिंक पिता पिताच तिने आशिष आऊटडोअरला असल्याचे माझ्याकडून कन्फर्म करून घेतले.
स्प्राईट पिऊन झाल्यावर ग्लास बाजूला ठेऊन तिने आमच्या हॉलवर नजर फिरवली. शेवटी ती खिडकीजवळ आली. सोसायटीच्या आवारात असणारी हिरवीगार झाडे, त्यातून पलिकडे दिसणारा हायवे आमच्या खिडकीतून पाहिला तर एखाद्या लॅन्डस्केपसारखा दिसत होता. हायवेच्या दोन्ही लेनमधून चाललेली तूरळक वाहतुक त्या सौंदर्यात भर टाकत होती. आमच्या हॉलची फ्रेंच विंडो अक्षरश: लॅन्डस्केप फोटोसारखी वाटते हे तिने मला एखाद्या लहान मुलीच्या उत्साहात सांगितले. त्याचा शोध आजपर्यंत आम्हांला लागलाच नव्हता!
मी माझी पुस्तके आणि आशिषने आणलेल्या सीडीज हॉलमधल्या स्टडी टेबलवर व्यवस्थित रचून ठेवल्या होत्या. एरव्ही टेबलावर अॅश ट्रे, बाईकच्या चाव्या, आमचे रुमाल, कंगवा, अमेझॉनवरून काहीतरी मागवून झाल्यावर त्याची रिकामी झालेली खोकी असा किंमती ऐवज पडलेला असायचा. पण नको त्या वस्तूंची कायमची विल्हेवाट लावून मी टेबलही बर्‍यापैकी आवरला.
रविवार असूनही मी कपडे धुवायला काढली नाहीत. तो कार्यक्रम काढला असता तर काही खरे नव्हते. सार्‍या घरभर ती वाळत टाकावी लागली असती. आर्या येणार म्हटल्यावर त्या कामावर फुली पडली आणि आज कपडे धुवायचे नाहीत या नुसत्या विचारानेच कोण आनंद झाला! खूप कंटाळवाणे काम आहे ते!
हॉलचे इन्सपेक्शन झाल्यावर तिने विचारले, “जेवलास तू?”
“नाही अजून.”
“मग काय करणार आहेस? नाहीतर मॅगी आहे? आपण मॅगी करुया पटकन.”
“नाही.”
“मग आता?”
“ऑर्डर करुया काहीतरी?”
“काय?”
“मॅक्डीमधून काही मागवूया?”
“किती वेळ लागेल यायला?”
“येईल लगेच.”
“मग कर. माझे मॅकव्हेजी मिडीयम आणि स्प्राईट विथ आईस.”
तिची ऑर्डर घेतली आणि मी किचनमधून अगदी तीच मघाशी आणून ठेवलेली मॅक्डीची ऑर्डर बाहेर आणून टेबलवर ठेवली. मॅक्डीचे बर्गर पाहून एखाद्या लहान मुलीसारखा तिला आनंद झाला. अचानक सोफ्यावरून उठून तिने मला घट्ट मिठी मारली आणि चक्क ओठांवर किस केला, “सम्या, आय लव्ह यू यार… मला आत्ता या क्षणाला बर्गर खायची खूप इच्छा झालेली.”
माझ्याबरोबर काय झाले ते मला क्षणभर कळलेच नाही. मी त्या तंद्रीतच होतो, त्यातूनही तिनेच बाहेर काढले, “हॅलो, आत्ता फक्त किस केलाय…खायचंय आपल्याला. खूप भूक लागलीये. चल बस लवकर..” असे म्हणत तिने बाजूची खूर्ची ओढून मला ऑफर केली. त्यावर बसत तिची फिरकी घ्यायची मला हुक्की आली, “काय म्हणालीस आत्ता तू?”
“खायचंय आपल्याला. चल बस लवकर..”
“नाही त्याच्या आधी-”
“आत्ता फक्त किस केलाय…”
“नाही त्याच्याही आधी-”
“आय लव्ह यू.”
“ते नाही. त्यानंतर…”
“अंऽऽऽऽ अजून काय बोलले मी? एवढंच तर बोलले.”
“आठव आठव जरा डोक्याला ताण देऊन.”
तिने खूप आठवायचा प्रयत्न केला पण तिला खरोखर आठवले नसावे. मग मीच तिला मदत केली.
“कुणालातरी या क्षणाला काहीतरी खायची खूप इच्छा झालेली…”
माझ्या बोलण्याचा रोख कळल्यावर ती लाजेने लाल झाली.
“अॅक्च्युली हो यार…खूप दिवस मॅक्डीला नाही गेलो आपण.”
“मी वेगळाच विचार करतोय.”
“काय?”
“कुणाची काही प्रबळ इच्छा होईल असे मी तर अजून काही केले नाही आणि अचानक तुला खावेसे वगैरे कसे काय वाटले याचा.”
ती खूप लाजली आणि अक्षरश: गोंधळून गेली. मी असा काही बोलेन हे तिने अपेक्षिलेच नसावे. माझ्या गालावर एक हलकेच चापट मारत ती बोलली, “मिस्टर समीर देशमुख, जास्त रोमँटिक व्हायचा विचारही करू नका आता. टेबलवर बर्गर्स आपली वाट पहाताहेत. तेव्हा प्लीज…सर्व्ह युवरसेल्फ.”
“अजून काय खावसं वाटतंय?”
“अं?”
“बर्गरबरोबर अजून काय काय खावसं वाटतंय तुला?” मला तिला चिडवायचेच होते.
“तुला. आणि प्रिसाईजली तुझ्या ओठावरचा तो तीळ. खाऊ का सांग? लगेच खाते.”
“चल बर्गर खा आधी.”
माझे ओठ आणि त्यावरच्या तीळावरून ती मला जाम चिडवायची. माझ्या ओठावरच्या तीळासारखा तीळ तिच्या ओठांवर असायला हवा होता अशी तिची खंत होती. बर्‍याचदा त्याला हात लावून “तो खरा आहे का रे?” असे मला विचारायची. पण तिला तो जाम आवडायचा हे मात्र नक्की!
बर्गरवर ताव मारत ती खिडकीतून हायवेचे निरीक्षण करत होती आणि मी तिचे! किती गोड मुलगी होती ती! माझ्या आयुष्यात येऊन माझे आयुष्यच बदलून टाकले होते तिने. केवळ ऑफिस आणि बॅनर्जी असलेल्या माझ्या रुक्ष आयुष्यात तिच एक हिरवळ होती. माझी काळजी घेणारी, माझ्यावर खूप खूप प्रेम करणारी. माझ्यासाठी तिच्या बाबांबरोबर भांडणारी. ती माझ्या आयुष्यात आली ही कल्पनाच स्वप्नवत होती.
आमचे लंच झाल्यावर रिकाम्या झालेल्या प्लेट्स मी किचनच्या सिंकमध्ये ठेवल्या आणि हात धुतले. तिने हात धुवायचा बहाणा करत त्या प्लेट्स धुवून घेतल्या. “कशाला प्लेट्स धुतल्यास?” विचारल्यावर “असू दे रे…मलाही त्या धुवायला येतात ते दाखवायचे होते तुला. म्हणजे लग्नानंतर तुझे एक काम कमी!” हे उत्तर!
ओले झालेले हात पुसत आमचे किचन न्ह्याळत ती बोलली, “छोटे पण छान आहे रे तुमचे किचन.”
“बेडरूम तर खूप भारी आहे.”
“मग काय विचार आहे?”
“कसला? मी जस्ट सांगितले भारी आहे म्हणून…”
“आशिष नक्की आऊटडोअरलाच आहे ना?”
“म्हणजे?”
“म्हणजे आज आत्ता वगैरे नाही ना येणार? आपल्याला सरप्राईज द्यायला?”
“नाही गं. काल रात्रीच फोन आला होता त्याचा. पुण्यात आहे तो. परवा येणाराय. का? असे का विचारलेस?”
लाजेने गोरीमोरी होत ती थोडी चाचपडली. तिच्या मनात काय चालले असावे याचा मला अंदाज आला. पण लगेच स्वत:ची बाजू सावरत तिने माझा अंदाज घ्यायला सुरवात केली, “मग काय प्लान आहे पुढचा?”
“तुझ्याशी लग्न करायचा.”
“बावळट, तो नाही विचारत मी. आजचा काय प्लान आहे?”
“सध्या तरी काही विचार केलेला नाही. तुला आमचे घर पहायचे होते, ते तू पाहिलेस.”
“पण मी बेडरुम नाही पाहिली अजून.”
“पाहू शकतेस मग. दोन पावले चाललीस की डाव्या बाजूला आहे.”
“एकटीच पाहू?”
“मला वाटतं एकटीने पाहून घेतलीस तर बरे होईल. मी दाखवायला आलो की तुला त्रास होईल.”
“कसला?”
“हो! जसे काही माहितच नाही मी काय बोलतोय ते!”
“मग चल दाखव तर. मलाही आज तुझे डेअरिंग पहायचे आहे. थएिटरमधल्या अंधारातला किस आणि प्रायव्हेट बेडरुममधला किस यातला फरक पाहूया काय असतो तो.”
“वा! आज काय मूड आहे तुझा? मुलींनी खाऊ नये असे काही खाऊन तर नाहीस ना आली?”
“नाही रे…असंच…फ्लर्ट काय तुम्हा मुलांनाच करता येतं का? आम्ही नाही करू शकत?”
तिच्या या आक्रमक पवित्र्याने मी मात्र नर्व्हस झालो.
मी बेडरुमचा दरवाजा उघडला आणि आतून एसीच्या थंडगार हवेची झुळूक बाहेर आली. आशिषने फ्लॅटच तसा निवडला होता. भाडे थोडेसे जास्त होते पण घरात एसी, फ्रीज, टीव्ही, ओव्हन या सगळ्या सोयी होत्या. भाड्याच्या फ्लॅटमध्ये रहात असलो तरी ते घर म्हणजे जणू आमच्या बाबांचे घर आहे अशा तोर्‍यात आम्ही तिथे रहात होतो.
आर्या बेडरुममध्ये आत येताना थोडी अडखळली पण आतले वातावरण पाहून ती अक्षरश: उडालीच. आम्ही बेडरुमच तशी झकास ठेवली होती. बेडरुम ही माझी विरंगुळ्याची जागा असल्याने तिथला अस्ताव्यस्तपणा मला अजिबात आवडायचा नाही. मी माझे लिखाण हॉलमधल्या टेबलवर बसून न करता बेडरुममध्ये करायचो. एकंदरीत हॉल आशिषचा आणि बेडरुम माझी असे आमचे कॉमन अंडरस्टॅडिंग होते. तो घरी असला की टीव्ही चालू करून हातात सिगरेट घेऊन हॉलमध्ये मस्त झुरके मारत बसायचा आणि मी बेडरुममध्ये आडवा होऊन एखादे पुस्तक वाचत असायचो किंवा काहीतरी लिहीत बसायचो.
पण आर्या येणार म्हणून मी एक गंमत प्लान केली होती. माझ्याकडे मोबाईलमध्ये असणार्‍या तिच्या काही फोटोंचे प्रिंट काढून त्यावर ‘मिस यू बार्बी – लव्ह यू आर्या-’ असे मेसेजेस लिहून मी बेडरुमच्या भिंतीवर चिकटवले होते. तिच्यासाठी हे माझे सरप्राईज होते. शिवाय लंच सुरु करण्याआधी मी बेडरुममध्ये परफ्युम मारून एसी चालू करून आलो होतो. वास्तविक परफ्युमच्या सुवासाने वातावरणात एक प्रकारचा रोमँटिकपणा आला होता. ती आत आल्यावर लगेचच एसीच्या थंडीने कुडकुडली म्हणून मी फॅन बंद केला.
भिंतीवरचे स्वत:चे फोटो न्ह्याळन्यात ती गुंग झाली, “वाऊ! खूपच तयारी केलीये कुणीतरी! पण काहीही म्हण तू जाम रोमँटिक आहेस यार!”
“हो. माहिताय मला.”
“आणि खरोखर तुमची बेडरूमही भारी आहे!”
“कायमचे शिफ्ट व्हायचेय इथे?”
“गप्प बस. तुला दुसरे काही सुचत नाही का?”
ती आत आल्यावर मी दरवाजा पुढे केला आणि अचानक तिच्या चेहर्‍यावर नर्व्हसनेस दिसू लागला. मी काहीतरी बोलण्याची ती वाट पहात होती पण माझ्या तोंडातून शब्द निघत नव्हता. मग तिच्या अगदी जवळ जाऊन मी तिच्या खांद्यावर हात ठेवले आणि त्या काळ्याभोर डोळ्यांत हरवून गेलो. काहीशा संकोचाने तिची नजर खाली झुकली. खरं म्हणजे ही नेहमीची आर्या वाटत नव्हती. तिचा परफ्युम, मोकळे सोडलेले केस, ते बोलके डोळे आणि अचानक तिचे गप्प होणे काहीतरी सुचवित होते पण तात्काळ तो विचार मी मनातून काढून टाकला. त्याऐवजी हळूवारपणे मी तिचा हात हातात घेऊन तो माझ्या ओठांना लावला. काहीही न बोलता तिनेही माझ्या हाताचा अगदी तसाच किस घेतला. मी हळूच माझा हात तिच्या कमरेभोवती घालून तिला जवळ घेत माझे ओठ तिच्या ओठांजवळ नेले. तिने माझ्या ओठांवर बोट ठेवत “नको प्लीज…” म्हणून नकार दिला.
माझ्यातली शक्तीच संपली. माझ्याने पुढचे धाडस होणे शक्यच नव्हते. प्रेमात दोघांची उत्कटता खूप महत्वाची आहे. दोघांचीही तेवढीच ओढ असेल तर तो प्रणय वेगळा असतो पण जोडीदाराचा काहीही विचार न करता केलेले कोणतेही कृत्य म्हणजे जबरदस्तीच हे माझे प्रामाणिक मत होते. शिवाय ती नको म्हणत असताना तिला कुठल्याही प्रकारे दुखवणे माझ्या दृष्टीने चुकीचे होते. मी तिच्यापासून मागे सरकलो आणि दरवाजाकडे वळून तो उघडणार इतक्यात ती मला घट्ट बिलगली. तिचा स्पर्श मला वेडा करत असला तरी तिच्या देहाचा कंप मला जाणवत होता. काहीही न बोलता बराचवेळ आम्ही एकमेकांच्या मिठीत तसेच उभे होतो. एकमेकांना सोडावेसेच वाटत नव्हते. फक्त मिठीत असण्यातही काय सुख असते ते आम्ही दोघे अनुभवत होतो.
“समीर, मला सतत तुझ्या मिठीत असावेसे वाटते.”
“आणि मलाही बार्बी!”
“कशाकशाचीही भीती वाटत नाही.”
“कसली भीती?”
“कसलीही. तू असलास की बस्स. बाकी काही नको.”
मग मिठी सैल करून तिने स्वत:हून माझ्या ओठांवर ओठ टेकवले. माझे डोळे आपोआप बंद झाले. ती फक्त ओठांवर ओठ टेकवून थांबली नाही तर माझ्या ओठांचा चावा घेऊन तिने मला एका दीर्घ चुंबनात अडकवले. क्षणाक्षणाला ती आक्रमक होत होती आणि तिचा हल्ला झेलणेदेखील एक गोड आणि हवाहवासा अनुभव होता. मोकळा श्वास घ्यायला ती बाजुला झाली असेल पण मी अधीर झालो होतो. तिच्या मोकळ्या केसांतून हात फिरवत मी तिच्या मानेवर ओठ टेकवले तशी ती चमकली.
“मानेवर किस केलास तर पुढे काय होईल याला मी जबाबदार नाही,” तिने अशी वॉर्निंग दिल्यावर मी थोडासा अडखळलो आणि मानेचा ऑप्शन सोडून पुन्हा तिच्या ओठांबरोबर माझे ओठ लॉक केले. एकदोनदा तिने स्वत:हून केस बाजूला करून मान उघडी करून देऊन माझा मनोभंग करायचा प्रयत्न केला पण माझ्याने धाडस झाले नाही. शेवटी तिनेच माझे केस ओढून ओठांचा किस अर्ध्यावरच थांबवत माझे ओठ तिच्या मानेवर टेकतील अशा बेताने मान झुकवली. मी तिची एकापाठोपाठ कितीतरी चुंबने घेतली. तिच्या सुखात नहात असलेल्या गोड आवाजाने मी धुंद झालो होतो.
पण मानेवरच्या चुंबनानी तिला काय झाले देव जाणे, आक्रमक होऊन तिने मला बेडवर खेचलेे. तिचा आवेग सहन करने माझ्यासाठी खरे आव्हान होते. मी िद्वधा मनस्थितीत होतो. तिचा सहवास तर हवा होता पण तोल जायला नको होता. एव्हाना दोघांच्याही अंगावरची कपडे निघून फ्लोअरवर केव्हा पडली हे आम्हां दोघांनाही समजले नाही. तिचे सौंदर्य एखाद्या दोषविरहित परिपूर्ण संगमरवरी मुर्तीसारखे होते. तिचा प्रत्येक स्पर्श मला मोहून टाकत होता. माझ्याने पुढे काहीही करायचे धाडस होत नव्हते पण एका फसव्या क्षणाला माझा संयम सुटला.
आम्हा दोघांनाही हवेहवेसे होते ते एकमेकांना द्यायचा आम्ही प्रयत्न करत होतो. कितीतरीवेळ आम्ही एकमेकांशी खेळत होतो. दोघांनाही मिठीतून बाजूला व्हायचे नव्हते. एकमेकांचे गरम श्वास अनुभवत दोघेही एकमेकांच्या =दयाची धडधड ऐकत होतो. एका अत्त्युच्च क्षणाला ती आनंदाने चित्कारली आणि तिची नखे माझ्या उघड्या पाठीत घट्ट रुतली. मी ही थकून लहान मुलासारखा तिच्या कुशीत शिरलो. माझ्या केसांतून नाजुक बोटे फिरवत ती लहान मुलासारखे मला कुरवाळत होती एवढे मला आठवते. त्यानंतर वेळेचा आणि आमचा संबंध तुटला. किती वेळ आम्ही एकमेकांच्या मिठीत निद्रिस्त होतो ते समजलेच नाही. संध्याकाळी जाग आली ती तिच्या मोबाईलच्या रिंगटोनने!

…

क्रमश:

©विजय माने, ठाणे.

“लाडू घे समीर.” त्यांनी अशा आवाजात ऑर्डर सोडली की त्या आवाजाला मिलीटरीत बर्‍याचजणांची घाबरगुंडी उडाली असेल यात शंकाच नव्हती.
मी त्यांच्या आज्ञेचे पालन करून एक लाडू उचलला आणि तो खायचा प्रयत्न केला. कमालीचा कठीण होता. त्यात दात घुसलेच नाहीत. तो रव्याचा होता की फेविकॉलचा कळायला मार्ग नव्हता. शिवाय माझ्या प्रत्येक हालचालीवर बारीक नजर ठेवायला अंकल समोरच बसले असल्याने त्यावर जास्त वेळ दवडणे योग्य वाटत नव्हते. दोनवेळा चावायचा प्रयत्न करूनही तो लाडू काही केल्या दात लावू देईना म्हणून त्याचा नाद सोडून मी मघाशी बाजूला ठेवलेला राहिलेल्या चहाचा कप उचलला.
“मग काय ठरवले आहेस तू?”
अंकलनी माझी इंटरव्युव्हच चालू केली. ते नेमके नोकरी की छोकरीबद्दल विचारत होते हे समजायला मार्ग नव्हता. तरीही मी उत्तर दिले नाही कारण माझ्याकडे दोन्ही गोष्टींची काँक्रीट अशी स्ट्रॅटेजी नव्हती. मी काही बोलत नाही ते पाहून त्यांनी पुन्हा डिवचले, “तुझा पुढचा प्लान काय आहे?”
“तुमच्या या सुंदर बाहुलीशी लग्न करणे ही माझी पहिली प्रियॉरिटी आहे.” हे मी स्वत:शीच बोललो पण तोंडातून आवाज निघाला नाही.
“मी काहीतरी विचारतोय तुला समीर,” ते नाराज होऊन मी बहिरा आहे की काय अशा प्रश्नार्थक मुद्रेने आर्याकडे पहायला लागले. तिच्या चिमट्याने मला वर्तमानकाळात आणले. मी प्रसंगाचे गांभीर्य विसरून येडपटासारखा आमच्या हनिमुनच्या विचारांत हरवलो होतो. माझे मन मला सिमला, मनाली यासारख्या बर्फाळ प्रदेशात घेऊन चालले होते, त्याला आवर घालून त्यांच्या हॉलमध्ये परत आणायला बराच प्रयास करावा लागत होता.
“अॅक्च्युली आर्या आणि मी…” आर्याने माझ्या मदतीला यावे असे मला वाटत होते पण ती मात्र काहीच बोलत नव्हती.
“आर्याला मी नंतर विचारेन, तुझा निर्णय काय आहे ते सांग.”
“तुमची परवानगी असेल तर मी तिच्याशी आनंदाने लग्न करेन.” देव जाणे मी एका दमात एवढे कसा बोलू शकलो! बहुतेक गोमातेचा आशिर्वाद कामी आला असावा. माझ्या या निर्णयावर एका मुलीचा बाप म्हणून त्यांच्या चेहर्‍यावर आनंद यायला हवा होता पण तो मला दिसला नाही. उलट माझे बोलून संपल्यावर त्यांनी त्यांची नजर आर्यावर रोखली. म्हणजे मी जे खूप धाडस करून बरळलो ते तिला ठीक वाटतंय का ते विचारायला! याबद्दल मला फिकीर नव्हती. तिच्या चेहर्‍यावर माझ्याबद्दलचे कौतुक दिसत होते पण अचानक ती नर्व्हस झाली. कहानी मे ट्वीस्ट? म्हणजे मॅटर खरोखर सिरीयस होता, जो मला एवढा वाटत नव्हता. मला कधी कधी सिरीयस गोष्टी सिरीयस आहेत ते कळत नाहीत. सिरीयसली! आर्या काहीच बोलत नाही ते पाहून पुन्हा ते माझ्याकडे वळले.
“फाईन. तू तिची व्यवस्थित काळजी घेशील?”
“हो खूप चांगली.” हे मी त्यांना ऐकू जाईल असे मोठ्याने म्हणालो आणि “तिला सुखी आणि आनंदी रहाण्यासाठी काय लागते याची मला चांगलीच जाणीव आहे.” हे मनातल्या मनात!
“माझ्या मुलीला जे हवे असते ते ती मिळवतेच. तिला नकार ऐकायची सवय नाही, याची तुला कल्पना आहे?”
“हो सर.”
“मला सर म्हणू नको.”
मी तिच्या पप्पांबरोबर बोलतोय हे लक्षातच आले नाही. माझ्यासाठी हा एक प्रकारचा इंटरव्युव्हच होता, त्यामुळे मला एखाद्या एमएनसी कंपनीच्या कॉर्पोरेट ऑफिसमध्ये इंटरव्युव्हसाठी बसल्याचा फील येत होता.
“मग काय म्हणू तुम्हांला?” मी त्यांना पप्पा म्हणायचे, अंकल की मामा याचा मला पत्ताच नव्हता म्हणून मी आधीच विचारले. पुन्हा कन्फ्युजन नको!
“अंकल म्हटले तरी चालेल.”
“यस सर..सॉरी अंकल.”
“आणखी एक गोष्ट, तू जर हुंड्याचा वगैरे विचार करत असशील तर आर्या तुझ्याबरोबर लग्न करणार नाही, हे आधीच सांगून ठेवतो. मला हुंडा वगैरे प्रथा अजिबात मान्य नाहीत.”
मी आर्याकडे पाहिले. तिने खांदे उडवले म्हणजे हा आम्ही तयारी केलेला प्रश्न नव्हता. पण मी हुंडा वगैरे घेणार नाही हे लॉजिकल होते. तसे मी अंकलना प्रामाणिकपणे सांगितले. खरं म्हणजे आम्ही त्यांना एक फॉर्मेलिटी म्हणून विचारत होतो आणि त्यांनी भलतेच सिरीयस घेतले होते. त्यांचे एका पाठोपाठ एक बाउंुसर फेस करून माझा जीव मेटाकुटीला आल्यावर मग त्यांनी आपला मोर्चा आर्याकडे वळवला, “तरीही तुला समीरशीच लग्न करायचे आहे?” हा ‘तरीही’ शब्द त्यांनी का वापरला ते मला समजले नाही.
“मी तुम्हांला आधीच सांगितले आहे पप्पा.”
“मला पुढे जाऊन एकमेकांच्या तक्रारी नको आहेत.”
“तसे होणार नाही. मला माहित आहे, तो माझी खूप चांगली काळजी घेईल.” माझी शहाणी पोर ती!
“पैशांचे काय? जगायला नुसते प्रेम उपयोगाला येत नाही.”
“आम्ही दोघेही वर्किंग आहोत.”
“पण एकाला नोकरी सोडावी लागली तर?”
सासरेबुवा आमच्या न झालेल्या बाळांचा विचार करत असावेत या कल्पनेने मला खूप छान वाटले! बी सिरीयस समीर! यार, हा काय लोच्या आहे कळत नव्हते. प्रसंग काय आहे, मी काय विचार करतोय!
“आम्ही मॅनेज करू.” आर्या खूप आत्मविश्वासाने बोलली.
“नक्की?”
“हो पप्पा.”
“आणखी एक गोष्ट, मला वाटतं समीर तुझ्या आईबाबांची परवानगी घेतलीच असशील.”
“नक्की घेईन.”
“म्हणजे?” आश्चर्याने भूवया वर करत हा प्रश्न विचारल्यावर त्यांना ‘नक्की घेईन.’चा अर्थही माहित नाही की काय अशी मला शंका आली. नुकतेच काय ऐकले यावर त्यांचा विश्वास बसत नव्हता. त्यांनी अविश्वासाने पुन्हा मला विचारले, “म्हणजे आर्याबद्दल तू अजून घरी सांगितले नाहीस?”
आर्याने मला चिमटा काढून ‘हो.’ म्हणायला सांगितले पण मी जणू हरिश्चंद्राचा वंशज असल्याप्रमाणे माझ्यातला प्रामाणिकपणा नको त्यावेळी उफाळून यायलाच हवा होता.
“अजून नाही. मी तुमच्या परमिशनची वाट पहात होतो. तुमचे ओके असेल तर मी माझ्या घरी लगेच सांगतो.” मी हळूच त्यांच्या कोर्टमध्ये बॉल ढकलला. एक कॉर्पोरेट ट्रिक!
वास्तविकपणे प्रामाणिकपणा लाँग रनमध्ये कधीही चांगली फळे देतो असे कुणीतरी म्हटले आहे पण अंकलच्या चेहर्‍यावरून माझ्या बाजूला बसलेले त्यांचे एकुलते एक फळ मला मिळेल की नाही याची जरा शंकाच आली. मी माझ्या घरातल्यांबरोबर आर्याचा विषय अजून डिस्कस केला नाही हे त्यांना अजिबात रुचले नव्हते हे त्यांच्या चेहर्‍यावरून लगेच समजून येत होते. आर्याकडे पाहून त्यांनी तसा हावभाव केलेला माझ्या नजरेतून सुटले नाही. मात्र आर्या काहीच बोलली नाही, ती खाली मान घालून उभी राहिली. तिची नजर मी एक गोष्ट खोटी बोललो असतो तर चालले असते असे सांगत होती. खरे म्हणजे माझ्या घरच्यांचा काही प्रॉब्लेम नव्हता. अंकलना आर्याबद्दल घरच्यांशी बोललोय म्हणून विषय तिथल्या तिथे संपवता आला असता. पण मला प्रत्येक गोष्ट मिळवायला स्ट्रगल करावेच लागते. किंबहुना एखादी गोष्ट चालत माझ्याकडे आली तरी मी त्याबरोबर स्ट्रगलचे कॉम्बो पॅक निवडतो आणि तो गुंता सोडवता सोडवता जीव नकोसा होऊन जातो आणि मग शेवटी हवी असलेली गोष्ट मिळाल्याचा आनंद मिळतो. तो मात्र काही औरच असतो.
बहुतेक माझा इंटरव्युव्ह संपला असावा कारण त्यानंतर कुणीही मला प्रश्न विचारले नाहीत, अगदी आर्यानेही. तिच्याकडे मी नंतर बघायचे ठरवले. स्वत:च्या घरी बोलवून माझ्याशी अनोळखी असल्यासारखी वागत होती. इतरवेळी बोलून बोलून जीव नकोसा करून सोडायची. लगेच इंटरव्युव्हमध्ये पास झालो की फेल ते विचारायची सोय नव्हती. पुन्हा मला एकट्याला सोडून आर्या व अंकल गायब झाले. आंटी किचनमध्ये गेल्या आणि गरमागरम पोह्यांची प्लेट घेऊन बाहेर आल्या. वा! मला भूक लागल्याची पुन्हा एकदा जाणीव झाली.
मी आमरण उपोषणातून उठल्यासारखा त्या प्लेटीवर तुटूनच पडलो. बरे झाले अंकल नव्हते नाहीतर खाण्याच्या बेसिक मॅनर्स न पाळल्याबद्दल त्यानी मला तात्काळ घराबाहेर काढले असते. अंकल एकदा गेले ते कुठेतरी गायबच झाले. मग आर्या व आंटीला सांगून मी तिच्या घरातून निघालो ते तडक आमच्या फ्लॅटवर आलो. सुट्टीदिवशी कपडे धुणे हा खरोखर ताप होता आणि लग्न होईपर्यंत तो मला सोसावाच लागणार होता.

दुसर्‍यादिवशी आर्याला भेटलो. कर्नलसाहेबांचा काय निर्णय होता ते जाणून घेणे महत्वाचे होते. ती खूप एक्सायटेड होती पण पप्पा नेमके काय म्हणाले ते सांगायचे नाव घेत नव्हती. याबाबतीत ती खूप दुष्ट आहे. मला हवीहवीशी असणारी एखादी गोष्ट अशी लगेच सांगत नाही. त्यासाठी खूप तडपवते. माझा जीव टांगणीला लागला होता, तरीही मी अंदाज घेण्याचा प्रयत्न केला.
“मग काय म्हणाले कर्नलसाहेब?”
“त्यांनी तुला रिजेक्ट केले.” हसू दाबत ती बोलली. माझी शंका खरी ठरली आणि मी खूप निराश झालो.
“काय? आणि तू हसते आहेस त्यावर?”
माझ्याकडे दुर्लक्ष करत ती पुढे बोलली, “ते काय म्हणाले माहित आहे?”
“काय?” आता रिजेक्टच केले आहे तर ते काय बोलले त्याचा माझ्यावर काही एक फरक पडणार नव्हता.
“तू एखाद्या क्युट कुत्र्याच्या पिलासारखा आहेस. मला स्मार्ट आणि महत्वाकांक्षी जावई पाहिजे.”
आर्या हातातून निसटल्याची मला खरोखर काळजी वाटत होती, “आता पुढे काय?”
“आता तू मिलीटरी जॉईन कर.”
“शिट याऽऽर… आयुष्यात प्रत्येक गोष्ट मिळवायला मला का स्ट्रगल करावा लागतो?”
“स्ट्रगल करून मिळवलेल्या गोष्टी फार काळ टिकतात. तुमच्याकडून त्या हरवल्या जात नाहीत कारण तुम्हांला त्याची किंमत कळलेली असते.”
“कम ऑन आर्या. हा जोक नाहीये. मी तुला आधीच एक गोष्ट सांगून ठेवतो.”
“काय?”
“जर तुझे पप्पा त्यांच्या निर्णयावर ठाम राहिले तर मला खरोखर तुला पळवून न्यायला लागेल.”
“तू आणि मला पळवून नेणार?”
“ती एवढी मोठी गोष्ट नाही. मला एक व्हॅन आणि आशिषसारखे अजून दोन तीन मित्र अॅरेंज करायला लागतील की झाले काम.”
माझा निश्चयावर खुश होऊन तिने माझ्या शोल्डरवर एक जोराचा पंच दिला. मी कळवळलो पण माझ्याबरोबर पळून यायलाही आर्याचा होकार होता, ते पाहून बरे वाटले.

मी आर्याच्या घरातून निघाल्यानंतर तिच्या आईबाबांचे आणि तिचे तिच्या भावी पतीविषयी डिस्कशन झाले होते. आंटीना जावई म्हणून मी आवडलो होतो पण अंकलना काय प्रॉब्लेम होता माहित नाही. ते मला जावई म्हणून स्वीकारायला तयार नव्हते. त्यांनी आर्याला अजून एकदा विचार करायला सांगितले.
“पप्पा, मी तुम्हांला आधीच सांगितले आहे. मी कुणाबरोबर लग्न करेन, तर ते समीरशीच करेन.”
“मी तुझा पप्पा आहे. मिलीटरीमध्ये असताना माझ्याशी असे बोलायचे असे धाडस कुणीही केले नव्हते.”
“मम्मा बघ ना गं! ही तुमची मिलीटरी नाही पप्पा. मी तुमची एकुलती एक मुलगी आहे. तुम्हाला आठवतं, मी तुमच्याकडे एकदा सायकल मागितली होती. तुम्ही लगेच ‘नाही’ म्हणालात आणि आठवड्यानंतर माझ्या बर्थडेला आणलीत. नंतर तुम्ही मला तुमची काळजीही बोलून दाखवलीत, तुमची गोड मुलगी सायकल शिकताना कुठेतरी पडेल, तिला कुठेतरी लागेल ही तुम्हाला चिंता होती. तरीही माझ्या हट्टापुढे तुम्ही ती आणलीत. आणि आयुष्यातल्या अशा सर्वात महत्वाच्या निर्णयाला तुम्ही ऑब्जेक्ट कसे करू शकता? मला माहित आहे, मी समीरबरोबर खूप खुश राहीन आणि मी तुम्हाला हे देखील सांगते की या निर्णयाबद्दल आयुष्यभर मला कोणताही पश्चाताप रहाणार नाही.”
“मी आब्जेक्ट करत नाही, मी तुला आणखी पर्याय सुचवतोय. कारण हा निर्णय तुझ्या आयुष्यातल्या अनेक महत्वांच्या निर्णयांपैकी एक असेल. म्हणून हा डिसीझन फायनल करताना घाई करू नकोस.”
“मग काय सुचवताय तुम्ही?”
“दुसर्‍या ऑप्शनचा विचार कर. डोन्ट स्टीक टू हिम.”
“शक्य नाही ते पप्पा.”
“नुसतं प्रेम आणि चांगल्या मित्रांनी तुमचं आयुष्य कडेला जात नाही.”
“पप्पा, मी समीरला चांगलाच ओळखते.”
“हो. मी ही त्याला आज पाहिलेय.”
“तुम्हाला तो आवडला नाही?”
“तो खूप साधा आणि भित्रा आहे.”
“अवघ्या काही मिनीटांत एखाद्याला तुम्ही कसे जज करू शकता?”
“चल माझे सोड. तू तरी त्याचे निरीक्षण करत होतीस. तो कोणत्या अँगलने धीट वाटत होता?”
“मला माहित आाहे, तो थोडासा नर्व्हस होता पण सगळ्यांची ओळख झाली की तो रुळेल आपल्यात.”
“पण तो एवढा का घाबरला होता? मी कोण राक्षस आहे का?”
आर्या हसत बोलली, “नाही अहो, तो तसाच आहे.”
“पण मी तुला पुन्हा सांगतो, फायनल डिसीजन घेण्याआधी तू पुन्हा एकदा विचार करावास.”
“मी माझा निर्णय आधीच घेतलाय आणि मी तो बदलणार नाही.”
“तुलाही माहित आहे, तुझ्याकडे अजून एक चांगला ऑप्शन आहे.”
“पण मला तो ऐकायचाही नाही.”
“तो पुढच्या दोन तीन महिन्यांत मुंबईला आपल्याकडे येतोय.”
“मम्मा, मला लग्नच नाही करायचे.” म्हणत चिडलेली आर्या पाय आपटत तिथून निघून गेली.
“आता वेळ बदलली आहे. तिने तिच्या जोडीदाराचा निर्णय घेतला आहे, तिला हवंय ते करू दे. आपण त्या दोघांना आशिर्वाद देण्याचे काम करूया. आणि तसाही समीर वाईट नाही बरं का! अगदी प्रत्येक नवरा तुमच्यासारखाच असायला हवा असे थोडीच आहे?”
“अगं मी दिपकबद्दल बोलत होतो.”
“अहो, माझ्या लक्षातच आले नाही. दिपक असेल तर त्याच्याबद्दल विचार करायला हरकत नाही. पण आर्या ऐकेल की नाही शंकाच आहे.”
“एकदा भेटू तर दे त्या दोघांना. मला खात्री आहे त्याला पाहून ती तिचा निर्णय बदलेल.”
“देव जाणे पोरीच्या मनात काय आहे! आजकाल नुसता समीरच्या नावाचा जप करत असते.”
“आपण तिच्यावर फोर्स नाही करत आहोत. लेट्स होप फॉर द बेस्ट!”

…

क्रमश:

©विजय माने, ठाणे.

आर्याने सांगितलेल्या एकूण वर्णनानुसार तिच्या पप्पांची शिस्त आणि बाकीच्या गोष्टींचा विचार केला तर ते आमच्या लग्नाला सहजासहजी परवानगी देतील याबाबत मला शंकाच होती. आर्याने खूप प्रयत्नांनी आमच्यात एक मिटींग अॅरेंज केली. मिटींग यासाठी म्हटले की तिने त्या कार्यक्रमासाठी कसे यायचे यावरून मला दमच दिला होता. फॉर्मल कपडेच घालून ये, राऊंड नेकचा टीशर्ट तर चुकूनही घालू नकोस, पप्पांना तो अजिबात आवडत नाही. चप्पल घालून येऊ नकोस, ते ही पप्पांना आवडत नाही. अमके नको तमके नकोच्या त्या पाढ्यात तिच्या पप्पांच्या भीतीने मी तर रंगही विसरलो आणि जॉब इंटरव्युव्हला जातात तसा स्वच्छ पांढरा शर्ट घालून जायचे ठरवले. अगदी टायच घालून जाणार होतो पण टाय घालून बाईकवरून जाणे बरे दिसले नसते म्हणून तो बेत मी रद्द केला.
खरं म्हणजे गर्लफ्रेंडच्या पप्पांना भेटणे म्हणजे एखाद्या जॉब इंटरव्युव्हपेक्षा कठीण काम आहे. समजा एखाद्या इंटरव्युव्हमध्ये आपण फेल झालो तर दुसर्‍या कंपन्यांचे रस्ते आपल्यासाठी मोकळे असतात पण गर्लफ्रेंडच्या अफेअरबाबत हा नियम लागू होत नाही. तिथे दोनच पर्याय असतात, पास किंवा फेल. आपल्याला जर आपली आवडती बार्बी पाहिजे तर काहीही झाले तरी तिच्या पप्पांबरोबरचा इंटरव्युव्ह पास करावाच लागतो. एकतर पप्पा आर्मीमध्ये कर्नल पदावरून रिटायर झालेत हे दहावेळा सांगून आर्याने माझी भीती वाढवली होती. काही चुकले तर उगाचच गोळी वगैरे मारायचे अशी भीती मनात बसली होती. रिटायरमेंटनंतरचे आयुष्य बायको आणि एकुलती एक मुलगी यांच्याबरोबर निवांतपणे घालवायचे म्हणून ठाण्यात एक छानपैकी बंगला घेऊन त्यांचे कुटुंब सुखाने रहात होते.
तिचे पप्पा एकदम शिस्तप्रिय होते. सकाळी बरोबर पाचला उठून मॉर्निंग वॉकला जाणे हा त्यांचा नियमच होता. अगदी मुसळधार पाऊस पडत असला तरीही ते जात असत. हे वेळापत्रक बरीच वर्षे मोडले नव्हते. वेळेच्या बाबतीतही ते अगदीच काटेकोर होते. कुणीही भेटायची वेळ चुकवली की त्यांना अजिबात आवडत नसे. आयुष्याबद्दल त्यांची विशिष्ठ तत्वे होती आणि त्यांना तशी तत्वे सांभाळून आयुष्य जगणारा जावईच हवा होता. त्यांची ती विशिष्ठ तत्वे माझ्याकडे असण्याचा प्रश्नच नव्हता पण तरीही जुगार खेळणारे पाहुया एकदा डाव लावून या विचाराने प्रत्येकवेळी नव्याने जुगार लावतात, तसे मी आर्याच्या बाबतीत नशीब आजमवायचे ठरवले.
तरीही धाडस करून मी निळी जीन्स, तिच्या पप्पांचा नावडता कलर माहित नसल्याने कलरची भानगडच नको म्हणून स्वच्छ पांढरा शर्ट व तपकिरी कलरचा बेल्ट घातला. चांगल्या इंप्रेशनसाठी मस्त परफ्यूम हवा होता जो मी नुकताच आणला होता. शर्टावर गडबडीने स्प्रे केल्यावर मागे त्याचे डाग उठणार नाहीत अशा बेताने मी तो खूप काळजीपूर्वक तीन ठिकाणी स्प्रे केला. एवढी सगळी तयारी झाल्यावर मग तिच्या घराकडे जायला निघालो. कधी नव्हे ती रस्त्यात एक गाय दिसली. बरेच लोक तिला नमस्कार करत होते. एकाच ठिकाणी तेहतीस कोटी देव भेटले म्हणजे मेगा आशिर्वाद मिळवायला ही चांगलीच संधी होती. लगेच माझ्यातला याचक जागा झाला आणि बाईकवरून जाता जाताच तिला स्पर्श करून मी ही नमस्कार करून घेतला. मी ज्या कार्याच्या उद्देशाने घरातून निघालो होतो, त्या कार्यात काहीजरी झाले तरी यश मिळायला हवे होते.
बंगल्याच्या रॉट आयर्नच्या मजबूत गेटमधून मी बाईक आत घेऊन पार्क केली. माझे हसतमुखाने स्वागत झाले, अर्थातच आर्या माझ्या वाटेकडे डोळे लावून बसली होती. घरी घातलेल्या साध्या कपड्यातही ती खूप सुंदर दिसत होती. पण तिच्या सौंदर्यावर फिदा होऊन रोमँटिक होण्यासाठी ही वेळ योग्य नव्हती. एकंदरीत सामोरे जायला लागणारा प्रसंग बाका असल्याचे मी मनातल्या मनात घोकत होतो. प्रसन्न चेहर्‍याने घराचा दरवाजा उघडून तिने मला आत घेतले आणि हॉलमधल्या सोफ्यावर बसायला सांगून माझ्याशी एकही शब्द न बोलता एचआरवाले इंटरव्युव्हसाठी आलेल्या कँडीडेटला एका ठिकाणी बसायला सांगून गायब होतात, तशी ती गायब झाली. बराचवेळ कुणीच माझ्याकडे फिरकले नाही. अशा टेन्शन वाढवणार्‍या ठिकाणी एकट्याला सोडल्याने माझा नर्व्हसनेस वाढत होता. बसल्या बसल्या काय करावे ते समजत नव्हते म्हणून मी हॉलचे निरीक्षण करायला लागलो.
हॉलमध्ये समोरच्याच भिंतीवर लावलेला तिघांचा मोठा फॅमिली फोटो कुणाचेही लक्ष वेधून घेईल असा होता. फोटोतली आर्या आठवी नववीत असावी. खूप क्युट दिसत होती. आपले सिलेक्शन बहुधा उत्कृष्ट या प्रकारातच मोडते. तशा परिस्थितीतही मला माझ्या सिलेक्शनबद्दल अभिमान वाटला. काही लोकांचे कर्तृत्व चेहर्‍यावरून ओसंडून वहात असते, तसे तिच्या पप्पांचे होते. चेहर्‍यावरच्या आत्मविश्वास आणि तेजावरूनच ते नोकरीत कुठल्यातरी चांगल्या पदावर आहेत ते पटकन समजून येत होते. पण त्यांच्या चेहर्‍यावरची जरब आणि पिळदार मिशा कुणालाही भीती वाटेल अशाच होत्या.
घराचे मार्बल फ्लोअरिंग एवढे स्वच्छ होते की माझा चेहरा मी त्यात पाहू शकत होतो. घर हस्तकलेच्या अनेक आर्टिकल्सनी सजवलेले होते. खिडकीत अडकवलेल्या विंडचाईमचा वार्‍याच्या झुळकेसरशी होणारा नाजूक किणकिणाट कानांना आल्हाददायक वाटत होता. हॉलची शोभा वाढवणारे शोकेस वेगवेगळ्या बक्षिसांनी भरले होते. त्यातली बरीच बक्षिसे आर्याची असावीत कारण हँडरायटिंग, सायन्स असे काहीसे लिहील्यासारखे दिसत होते. त्यातला एक कप्पा मात्र मिलीटरीतल्या आर्टिकल्सचा होता, तो तिच्या पप्पांचा असावा. छोटी छोटी मेडल्स नीट ओळीने सजवून ठेवली होती. बाजूला कसलेतरी बक्षिस घेतानाचे दोन तीन फोटो होते, मिशांवरून ते तिच्या पप्पांचे आहेत ते समजत होते. मी बराच प्रयास करून तिथे एखादी रायफल, गन किंवा कमीतकमी बंदुकीतल्या गोळ्या तरी दिसतात का ते पहात होतो, पण त्यापैकी काहीही न दिसल्याने थोडा रिलॅक्स झालो.
मला एकट्यालाच हॉलमध्ये बसवून हे लोक उगाचच माझा नर्व्हसनेस वाढवत होते. घरी गेलोय तर कमीतकमी कसा पोहोचलास अशी विचारपूस करायला आर्याने तरी यायला हवे होते पण ती ही केव्हापासून गायब होती, तो कदाचित त्यांच्या प्लानचा भाग असावा. थोड्या वेळाने तिची आई हातात चहाच्या कपाचा ट्रे घेऊन आली. त्यांच्या प्रसन्न चेहर्‍याने माझ्या मनावरचा ताण कमी होऊन मी जरा नॉर्मल झालो आणि प्रसंगाचे दडपणही थोडे कमी झाले.
“कसा आहेस समीर?”
“मस्त आहे आंटी, तुम्ही कशा आहात?”
काही न बोलता हसतमुखाने त्यांनी चहाच्या कपाचा ट्रे माझ्यासमोर धरला. मी ट्रे मधून एक कप उचलल्यावर तो ट्रे बाजूला ठेऊन आंटी माझ्या समोरच्या सोफ्यावर बसल्या. मी मनातल्या मनात देवाची प्रार्थना करायला लागलो. गरमागरम चहाची पहिली सिप घेणार एवढ्यात हॉलमध्ये तिचे पप्पा आले. मी ताबडतोब हातातला कप बाजूला ठेवला. त्यांना काहीही ग्रीट न करता टपरीवर पितात तसे चहा पिणे रुक्ष वाटले असते. आदर किंवा भीती काहीही म्हणा, पण वर्गात टिचर आल्यावर उठून उभे रहातात तसा मी उभा राहिलो.
“हॅलो अंकल…”
“बस बेटा.”
त्यांनी परवानगी दिल्यावर मी बसलो. आंटीच्या बाजूला बसून त्यांनी ट्रेमधून चहाचा कप उचलला आणि मलाही ते चहा घे म्हणाले. मी चहाचा कप घेतला आणि त्याचा आवाज होणार नाही अशा बेताने प्यायला लागलो. तरीही चहाचा चटका बसलाच. पण मी तसे दाखवले नाही. उगाच अंकल माझी तुलना छातीवर गोळ्या झेलणार्‍या सैनिकांशी करून मला साधा गरम चहादेखील सोसत नाही या कलमाखाली रिजेक्ट करायचे ही भीती होती. अंकल चेहर्‍यावरची एकही रेष न हलवता सर्कशीतल्या प्राण्याकडे पहातात तसे माझ्याकडे पहात होते. एखाद्याकडे एवढे निरखून पहाणे त्यांना चुकीचे वाटत नव्हते. मी शक्य तेवढा सभ्य भाव तोंडावर आणायचा प्रयत्न करत होतो. आर्या एव्हाना कपडे बदलून हॉल व बेडरुमच्या दरवाजामध्ये उभा राहून माझी कशी फजिती होत आहे त्याची मजा घेत होती. तिच्याकडे मी नंतर पहायचे ठरवले.
“मग आज कसे येणे केले आमच्याकडे?” पप्पांनी पहिल्या ओव्हरपासूनच बाऊंसर मारायला सुरवात केली. त्यांनी असा प्रश्न विचारल्यावर आर्याने घरी सांगितले आहे की नाही अशी एक जीवघेणी शंका डोक्यात येऊन गेली. मी तशाही अवस्थेत आर्याकडे एक प्रश्नार्थक कटाक्ष टाकला पण तिने नजरेनेच ‘काही काळजी करू नकोस. असेच विचारतायत ते…’ असे सांगितले. म्हणजे तिने घरी कल्पना दिली होती.
“तुमच्या या बदमाश मुलीनेच मला घरी यायला सांगितले होते.” असे माझ्या तोंडात आले होते पण नर्व्हसनेसमुळे काही बोलू शकलो नाही.
“आजकाल आर्या सतत तुझ्याबद्दल बोलत असते.” शेवटी आंटीच माझ्या मदतीला आल्या. काहीही असो, शेवटी आईलाच जास्त काळजी असते. आपल्या मुलांच्या चुका, त्यांच्या निर्णयांचे समर्थन, त्यासाठी लागणारा वडिलांचा होकार किंवा पाठिंबा मिळवून द्यायला खरोखर एक आईच हवी. तिला सारे काही बरोबर समजते.
मम्मी असे बोलल्यावर आर्या माझ्याकडे पाहून हसत होती आणि पप्पा समोर असताना त्यावर काय बोलावे ते मला कळत नव्हते. संभाषणाला सुरवात होतच होती एवढ्यात काहीतरी विसरल्याचा भाव चेहर्‍यावर घेऊन आम्हांला हॉलमध्ये सोडून आंटी किचनमध्ये गेल्या. पाठिंबा देणारे कुणी नसल्याने मी पुन्हा गप्प झालो. बोलण्यासाठी आंटी ठीक होत्या, त्यांच्याबरोबर बोलताना कसलीही भीती वाटत नव्हती पण पप्पा दिसायलाच एवढे रागीट होते की त्यांच्याबरोबर काय बोलावे ते कळत नव्हते. माझा नेहमी असा लोच्या होतो. म्हणजे खूप वडिलधारी माणसे भेटली की त्यांच्याशी नेमके कोणत्या विषयावर आणि काय बोलायचे तेच समजत नाही.
पण मला जास्तवेळ वाट पहावी लागली नाही. रव्याच्या लाडवाची प्लेट घेऊन त्या लगेच परत आल्या. त्यांनी तोंड गोड करायला मिठाई आणली म्हणजे विदाऊट इंटरव्युव्ह आमचे खरेच फायनल झाले की काय ते माझे मलाच कळेना. रिटन टेस्ट न देताच इंटरव्युव्ह पास होण्यासारखा हा प्रकार वाटला. जनरली एखादी गोष्ट डन झाली की आनंद साजरा करायला मिठाई वाटतात. एकंदरीत प्रसंगच तसा होता. त्यांनी लाडू आणल्यावर मी नेमके खुश व्हायचे की नाही ते मला कळेना आणि मी गोंधळून गेलो.
एकतर सकाळी मी नाष्ता केला नव्हता, त्यामुळे जोराची भूक लागली होती. शिवाय आर्याने बोलवले आहे आणि घरी गेल्यावर ती काही खाल्ल्याशिवाय सोडणार नव्हती याची मला खात्री होती. पण समोर अशा गोष्टी घडत होत्या की नाष्ता लवकर येईल असे वाटत नव्हते आणि पोटात कावळे ओरडायला लागले होते. बाकीचा नाष्ता कधी येईल तेव्हा येईल, तोपर्यंत त्या प्लेटमधले दोन लाडू उचलून पटकन तोंडात टाकावेत असे वाटत होते पण अंकल समोरच बसल्याने भूकेला आवर घालावा लागत होता. अजूनही ते माझ्याकडेच पहात होते, त्यावरून माझी कपडे ठीक नाहीयेत की आख्खा मीच ठीक नाही ते एक समजायला मार्ग नव्हता.
अंकलनी आर्याला हाक मारून माझ्या बाजूला येऊन बसायला सांगितले. ती थोडीशी लाजतच येऊन माझ्या बाजूला दोघांमध्ये सुरक्षित अंतर राहील अशा बेताने बसली. तिच्या चेहर्‍यावर अशा प्रकारची एक वेगळीच लज्जा मी पहिल्यांदाच पहात होतो. नशीब, अंकलनी तिला माझ्या बाईकवर बसलेले पाहिले नव्हते म्हणून एक बरे झाले. नाहीतर अंकलना आय स्वेअर, नक्कीच चक्कर आली असती. आर्या बाईकवर बसताना मला नको इतकी बिलगून बसायची. ती सोफ्यावर माझ्या बाजूला येऊन बसल्यावर माझा नर्व्हसनेस अजूनच वाढला. तिथे अंकल आणि आंटी नसत्या तर मी तो मोमेंट वेगळ्या अर्थाने एन्जॉय केला असता. आर्या आणि माझ्याकडे एकटक पाहून कपल कसे दिसेल ते अंकल पहात असावेत. मला मात्र आंटी आणि अंकलचे कपल घाबरवणारे वाटत होते. आंटी चेहर्‍यावरूनच सोज्वळ आणि प्रेमळ वाटत होत्या पण अंकल मात्र खूप रागीट वाटत होते. देव जाणे आर्या त्यांना कशी घाबरत नव्हती!

क्रमश:

©विजय माने, ठाणे.